Katedra św. Wita, Wacława i Wojciecha, ale używana jest tylko jej skrócona nazwa, czyli katedra św. Wita była budowana przez ponad sześć wieków i należy ona do integralnej części zespołu zamkowego na Hradczanach. Siedziba arcybiskupów praskich, a także miejsce spoczynku czeskich wybitnych osobistości należą do obiektów, które są najchętniej odwiedzany zabytkami w czeskiej stolicy. Dlatego prawie cały czas można natknąć się w tym miejscu na tłumy odwiedzających. Wcześniej w tym samym miejscu znajdował się wczesno romański kościół, który został zbudowany w 925 roku przez Wacława I i złożony w darze św. Witowi. Właśnie w tym kościele został pochowany Wacław, a później także znajdowały się tu relikwie św. Wojciecha, które skradł książę Brzetysław. Gdy Praga została w roku 973 ustanowiona biskupstwem to kościół stał się katedrą, ale niestety obiekt ten okazał się zbyt mały i nie mógł on pełnić funkcji katedry, ale książę Spitygniew II zburzył ten kościół i w tym samym miejscu kazał wybudować większą świątynię. Właśnie w tej katedrze w 1085 roku miała miejsce pierwsza czeska koronacja królewska, a koronowanym był Wratysław II. Niestety również i ten kościół okazał się niewystarczająco duży w momencie, gdy w 1344 roku Praga stała się siedzibą arcybiskupstwa. Dlatego zdecydowano się wybudowanie o wiele większego sanktuarium. Kamień węgielny pod budowę tego wielkiego obiektu został położony 21 listopada 1344 roku. W tej uroczystości uczestniczyli król Jan Luksemburski
jego syn Karol, a także arcybiskup Arnost z Pardubic. Na samym początku pracom przewodził architekt Mateusz z Arras, który pochodził z Francji, ale gdy zmarł jego następcą został Piotr Parler. Niestety za jego życia katedra również nie została ukończona, a nawet po jego śmierci prace zostały prawie całkowicie wstrzymane, nie wliczając w to oczywiście mniejszych konstrukcji. Rozbudowę ponownie wznowiono w 1872 roku, a całkiem zakończona została ona w 1929 roku. Katedra św. Wita należy do Republiki Czeskiej i obecnie znajdują się w niej takie zabytki jak: skarbiec zawierający insygnia koronacyjne, w tym koronę św. Wacława, gotyckie nagrobki czeskich królów, nagrobek św. Jana Nepomucena, witraż, którego autorem jest Alfons Mucha, a także kilka rzeźb Piotra Parlera. Historyczne wejście zwane popularnie Złotą Bramą możemy podziwiać od strony południowej. Jest one zdobione niewiarygodnie piękną mozaiką, która przedstawia sceny Sądu Ostatecznego.

Zapraszam do oceny powyższego zabytku