Edynburg miasto słynące z licznych dorocznych imprez i festiwali powinno być przymusowym miejscem,które trzeba zobaczyć.Mnie zafascynowała dzielnica starego miasta,która jest także jego wizytówką,gdzie znajduje się wiele historycznych zabytków np Pałac Holyrood oraz Katedrę St Giles a także dom Johna Knoxa, który wprowadził protestantyzm w Szkocji oraz pomnik Waltera Scotta - sławnego pisarza i poety szkockiego. Jednak najciekawszym i najpiękniejszym zabytkiem Edynburga jest jedna z najpotężniejszych i najstarszych fortec w Wielkiej Brytanii. Jest to symbol nie tylko samego Edynburga ale i całej Szkocji. Forteca znajduje się na szczycie monumentalnego skalistego wzniesienia (120 metrów n.p.m.) w samym centrum miasta. Trzeba również wspomnieć iż we wspomnianym mieście odbywa się jeden z najpiękniejszych pokazów sztucznych ogni w Europie,więc warto wpaść,szczególnie na sylwestra

Zamek
Jeśli ktoś ma czas na obejrzenie tylko jednego edynburskiego zabytku, powinien zwiedzić zamek. Wielka bryła dominuje w panoramie miasta bez względu na to, od której strony się do niego wjeżdża, choć najbardziej okazale wygląda od strony Princes Street, szczególnie wiosną, gdy na tle czystego nieba jej północna część zdaje się wyrastać wprost z pionowej skały. Twierdza wybudowana 800 lat temu na szczycie wygasłego wulkanu pełniła przez wieki różne funkcje - nawet dziś nie potrzeba dużej wyobraźni, żeby zdać sobie sprawę, jak wielkie miała znaczenie.
Crown Room

Po przekroczeniu zamkowej bramy należy pójść brukowaną drogą, która prowadzi na Crown Square, najwyżej położoną, najlepiej strzeżoną i najważniejszą część kompleksu. Wejście do Crown Room, gdzie jest przechowywany Honours of Scotland - komplet najstarszych w Europie klejnotów koronacyjnych - otwiera się w narożniku placu (często ustawia się przed nim kolejka zwiedzających). Po krótkim wstępie do historii Szkocji przychodzi czas na obejrzenie samego Crown Room, który bez wątpienia stanowi wielką atrakcję. Korona wykonana dla króla Jakuba V, bogato wysadzana perłami i kamieniami szlachetnymi, ma gronostajową podszewkę. Połyskuje w niej złoty sygnet noszony przez Roberta I Bruce'a. Imponujące złote berło zwieńczone kulą z wygładzonego kryształu górskiego -dar papieża Aleksandra VI dla króla Jakuba IV - zdobią ikony z motywami religijnymi. Znany mecenas artystów, papież Juliusz II, podarował królowi miecz, którego rękojeść i pochwa są misternie grawerowane.

Kamień Przeznaczenia

Obok gabloty, w której wystawiono insygnia, leży potężny Stone of Destiny (Kamień Przeznaczenia lub Kamień Sco-ne), którego prostota wydaje się kontrastować z przepychem klejnotów koronnych. Chropowaty różowy blok z piaskowca i dwa metalowe pierścienie przymocowane po bokach - tak wygląda kamień koronacyjny, na którym przez 400 lat zasiadali świeżo namaszczeni królowie Szkocji. W 1296 r. zabrał go Szkotom angielski król Edward I, umieścił w opactwie westmin-sterskim i ogłosił kamieniem koronacyjnym Anglii.

National Museum of Scotland (Muzeum Szkocji)
Uzupełnienie zbiorów przyległego i odnowionego Royal Museum of Scotland (Królewskie Muzeum Szkocji) - otwarto w 1998 r. w okrągłej wieży z piaskowca. Na siedmiu piętrach zebrano ponad 10 tys. największych skarbów i pamiątek narodowych, które są eksponowane wspólnie z przedmiotami codziennego użytku. Z tarasu widokowego na ostatnim poziomie można podziwiać panoramę Edynburga.

Zwiedzanie warto zacząć od abstrakcyjnej grupy rzeźb postaci w brązie, dzieła sir Eduardo Paoloziego (ur. 1924), które są ozdobione pierścieniami, naszyjnikami i amuletami (parter). W sekcji Dead and Sometimes Buried można obejrzeć rekonstrukcję grobu wikinga ze szkieletem ułożonym na legowisku z płaskich kamieni.

Na I piętrze umieszczono jeden z najważniejszych eksponatów muzeum - Monymusk Reliquary (relikwiarz Monymusk), malutką szkatułkę z VIII w., w której kiedyś przechowywano relikwie św. Kolumbana - Robert Bruce zabrał ją ze sobą pod Bannockburn w 1314 r. Na tym samym poziomie są eksponowane szachy z wyspy Lewis - pięknie rzeźbione w kości słoniowej figurki, wykonane przez najeżdżających Szkocję wikingów, znaleziono dopiero w XIX w. Na tym samym piętrze przykuwa uwagę jeszcze jedna ciekawostka -szkocka gilotyna Maiden, wykorzystywana podczas publicznych egzekucji na placu Grassmarket od XVI w. Multimedialna symulacja demonstruje sposób jej działania - równie makabryczne jak obraz są realistycznie odtworzone dźwięki towarzyszące egzekucji.

Na II piętrze można obejrzeć eksponaty ilustrujące historię Szkocji począwszy od 900 do 1707 r. Najciekawiej prezentuje się starodawna broń, wykorzystywana m.in. podczas powstań jakobitów.

Na III piętrze nad wejściem wiszą królewskie herby. Spory o sukcesję z przełomu XVII i XVIII w. zostały okupione dwoma krwawymi powstaniami - w 1715 i 1745 r. Wystawiona w muzeum biżuteria, portrety i wyroby ze szkła zdobione podobizną Karola Edwarda Stuarta, noszącego wdzięczny przydomek Bonnie Prince Charlie (1720-1788), pokazują, jak bardzo zaczęto cenić osobę księcia po przegranej potyczce na wrzosowiskach Culloden w 1746 r. Równie sławne jak bitwa stały się przedmioty związane z księciem, szczególnie srebrna przewoźna kantyna porzucona na polu bitwy oraz szabla i tarcza wodza jakobitów.

Szkocki Parlament
Pomysł stworzenia okazałej modernistycznej budowli, która mieściłaby się w konwencji architektonicznej tak starego i zdystansowanego miasta jak Edynburg, budził kontrowersje. Jednakże, od kiedy nowa siedziba szkockiego parlamentu otworzyła swe podwoje w 2004 r., liczba jej krytyków stopniowo maleje. Z czasem Szkoci zaczęli zapominać o astronomicznych kosztach budowy i z dumą przyznają, że siedziba szkockiej demokracji powinna się kojarzyć z czymś innowacyjnym i odświeżająco innym.

Wzniesiony z betonu, szkła, stali i granitu budynek, który zdobią dodatki z dębu i jaworu, jest zarazem funkcjonalny i fascynujący (szczegóły w broszurze „Discover the Scottish Parliament"). Zwracają uwagę rurowe instalacje zamontowane nad każdym z wykuszowych okien MSP Building (budynek mieszczący biura poselskie). Każde z nich pomyślano jako „przestrzeń do kontemplacji", wyposażając w wygodne siedziska. Najłatwiej dostępną częścią budynku jest zaprojektowana przez Sorę Smithson fasada od strony Canon-gate. Można na niej odnaleźć dowcipne cytaty z psalmów, piosenek i wierszy na temat stosunku Szkotów do samych siebie.

Wnętrza zachwycają śmiało poprowadzonymi liniami oraz jasnymi przestrzeniami będącymi dziełami architekta Enrica Mirallesa. Widać wyraźną inspirację motywem liści; da się też dostrzec elementy pejzażu oraz odwrócone łodzie, szczególnie w przypadku jasnego i przestronnego Garden Lobby oraz strzelistego dachu głównej sali obrad.

Zobacz także

Jakie błędy popełniamy zwiedzając Edynburg