Gruzja - miejsce narodzin europejskiego wina i Zlotego Runa, oferuje wielka róznorodnosc krajobrazów. Mozesz stworzyc ze swych wakacji niepowtarzalna przygode, spotkac goscinnych gruzinów, uczestniczyc w zbiorach, posmakowac wina i dobrej kuchni.

Gruzja jest sercem przywiazana do tradycji i dziedzictwa kulturowego.
Lagodny klimat, majestatyczne jeziora, geste lasy, sloneczne plaze, rozlegle pustynie i osniezone góry sa idealnym miejscem dla milosników natury, alpinistów, amatorów trekkingu i narciarzy.
Powierzajac nam zrealizowanie planu Twoich wakacji sprawisz, ze twoja podróz stanie sie niezapomnianym przezyciem. Daj sie skusic Gruzji.

HISTORIA GRUZJI

Historia Gruzji rozpoczęła się wraz z powstaniem pierwszych państw gruzińskich Kolchidy i Iberii, które 1000 lat p.n.e. dały początek gruzińskiej cywilizacji i osiągnęły swój renesans i złote lata w XII – XIII w. Historia Gruzji jest naznaczona szeregiem najazdów i zniewoleń przez kilka imperiów (takich jak Rzym, Persja, Imperium Osmańskie i Cesarstwo Rosyjskie) .


ŻYCIE ŚW. NINO

Grób Św. Nino można oglądać w Klasztorze Bodbe, w Kakheti. Atrybut Św. Nino, krzyż z gałązek winorośli, jest symbolem gruzińskiego chrześcijaństwa. Św. Nino stała się jedną z najbardziej czczonych świętych w prawosławnym kościele gruzińskim.

Nino urodziła się w małym mieście – Colastri, w Kapadocji. Była jedynym dzieckiem Zabulona, słynnego rzymskiego wodza. Jej krewnymi byli Św. Jerzy i Hobunal I – patriarcha Jerozolimy.

Nino w dzieciństwie była wychowywana przez swoją krewną, zakonnicę o imieniu Sarah Bethlehemlianka. Z pomocą wuja Nino udała się do Rzymu, tam postanowiła głosić ewangelię Chrystusa w Iberii, w miejscu gdzie znajduje się tunika Chrystusa. Nino miała wizję, podczas której Matka Boska dała jej krzyż z winorośli i powiedziała :

„Idź do Iberii i ogłoś Dobrą Nowinę z Ewangelii Jezusa Chrystusa, a dostąpisz łaski Pańskiej : i będę dla Ciebie tarczą przed wszystkimi wrogami, widzialnymi i niewidzialnymi. Dzięki sile tego krzyża wzniesiesz w tym kraju zbawienny sztandar wiary w mojego Syna umiłowanego i Pana.”

Podczas drogi do Iberii, Nino udało się nawrócić na Chrześcijaństwo niektóre wsie w północnej Anatolii i Armenii.

Nino przekroczyła granice Iberii, starożytnego Królestwa Gruzji około 320 r. Tam umieściła Chrześcijański krzyż w małym miasteczku Akhalkalaki i ostatecznie dotarła do Mtskheta. Królestwo Iberii było pod wpływami sąsiadującego Perskiego Mocarstwa, które odgrywało ważną rolę jako regionalna siła na Kaukazie. Iberyjski król Mirian III wraz ze swoim narodem czcił synkretycznych bogów Armazi i Zaden. Wkrótce po przybyciu Nino do Mtskheta, królowa Iberii Nana zezwoliła na audiencję Kapadocjanki.

Królowa Nana cierpiała na ciężką chorobę, miała pewną wiedzę na temat Chrześcijaństwa. Nino przywróciła jej zdrowie, zdobyła sobie uczniów wśród świty królewskiej. Królowa Oficjalnie przyjęła Chrześcijaństwo i została ochrzczona przez Nino. Król Mirian był tolerancyjny wobec nowej wiary Nino, sam jednak nie utożsamiał się z Nino i rosnącą wspólnotą chrześcijańską w jego królestwie. Legenda mówi, że podczas polowania Król nagle został oślepiony i pogrążył się w całkowitych ciemnościach. W rozpaczliwym stanie Król Mirian wypowiedział modlitwę do Boga Św. Nino.

Jak tylko skończył modlitwę, pojawiła się światłość i król wrócił do swego pałacu. W wyniku tego cudu, król Iberii zrzekł się bałwochwalstwa jeśli chodzi o nauki Św. Nino i został ochrzczony jako pierwszy chrześcijański Król Iberii. W 327 r. Król Mirian ogłosił Chrześcijaństwo religią państwową, co przekształciło Iberię w drugi po Armenii chrześcijański kraj.



KRÓLOWIE GRUZJI
Królowie Kartli i Iberia
Samara (z Mtskheta) 322 r p.n.e.
Azon (Eristavi) 322-302 r p.n.e.
Farnavaz 302-237 r p.n.e. (284-219)
Saurmag (Syn Farnavaza) 237-162 r p.n.e.
Mirvan I 162-112 r p.n.e.
Farnadjom (Syn Mirvana) 112-93 r p.n.e.
Arshak I (początek Dynastii Arashakunian) 93-81 r p.n.e.
Artag (Syn Arshaka) 81-66 r p.n.e.
Bartom (Syn Artaga) 66-33 r p.n.e.
Mirvan (Syn Farnadjoma) 32-23 r p.n.e.
Arshak II (Syn Mirvana) 23-2 r p.n.e.
Adreki 2-1 r p.n.e.
Bartom II & Qartam (początek rządów dwóch królów) 55-72 r p.n.e.
Kaos & Farsman I 72-87 r n.e.
Armazel & Azork 87-103 r
Derok & Amzasp I 103-113 r
Mirdat I & Farsman II 113-129 r
Adam (Syn Farsmana) 129-132
Farsman III (Syn Adama) 131-182
Amzasp II 182-186
Rev (początek Dynastii Sasanian) 186-213
Vache (Syn Reva) 213-231
Bakur I (Syn Vache'a) 231-246
Mirdat II (Syn Bakura) 246-262
Asfagur (Syn Mirdata) 262-265
Mirian (początek Dynastii Khosroian) 265-342
Bakar I (Syn Miriana) 342-364
Mirdat III (Syn Bakara) 364-379
Varaz-Bakar II (Syn Mirdata) 378-393
Mitridat (starszy Syn Miriana) 393-405
Farsman IV (Syn Varaz-Bakara) 405-408
Mirdat IV (Syn Varaz-Bakara) 408-410
Archil I (Syn Mirdata) 410-434
Mirdat V (Syn Archila) 434-446
Vakhtang I (Gorgasali) 446-502
Dachi (Syn Vakhtanga) 502-514
Bakur II (Syn Dachi) 514-528
Farsman V (Syn Bakura) 528-542
Farsman VI 542-557
Bakur III (Syn Farsmana) 557-560
Gvaram I (Kuroplati, pierwszy z Bagration Dynastii) 575-600
Stephanoz I (Syn Gvarama) 600-619
Adarnase (Eristavi, Syn Bakura) 619-639
Stephanoz II (Eristavi, Syn Adarnase) 639-663
Mir (Eristavi, Syn Stephanoza) 663-668
Archil II (Eristavi, Syn Stephanoz) 668-718
Ioane (Syn Archila) 718-786



Królowie Kartli i Tao-Klardjeti,
(Dynastia Bagratów)

Ashot I (Kuropalati, Syn Adarnase) 786-836
Bagrat II (Kuropalati, Syn Ashota) 836-876
Davit I (Kuropalati, Syn Bagrata) 876-881
Gurgen I (Kuropalati, Syn Adarnase) 881-891
Adarnase II (King, Syn Davita) 888-923
Davit II (Król, Syn Adarnase) 923-937
Ashot II (Kuropalati, Syn Adarnase) 937-954
Sumbat I (Kuropalati, Syn Adarnase) 954-958
Adarnase III (Kuropalati, Syn Bagrata) 958-961
Bagrat II (King, Syn Sumbata) 961-994
Davit III (Król i Kuropalati, Syn Adarnase) + 1001
Gurgen II (Król, Syn Bagrata) + 1008


Królowie Gruzji

Bagrat III (Syn Gurgena) 975-1014
Giorgi I George (Syn Bagrata) 1014-1027
Bagrat IV (Syn Giorgia) 1027-1072
Giorgi II (Syn Bagrata) 1072-1089
Davit IV (Syn Giorgia, "Agmashenebeli -David Budowniczy") 1089-1125
Demetre I (Syn Davita) 1125-1156
Davit V (Syn Demetre) + 1155
Giorgi III (Syn Demetre) 1156-1184
Królowa Tamara (Tamar król, Córka Giorgia, ) 1184-1215
Giorgi IV (Lasha, Syn Tamar i Davita) 1215-1222
Królowa Rusudan (Córka Tamar and Davita) 1222-1245
Davit VI Narin (Syn Rusudan, od 1259 król Imereti) 1245-1293
Davit VII Ulu (Syn Lasha-Giorgia) 1257-1270
Dimitri II ("Tavdadebuli", Syn Davita Ulu) 1271-1289
Vakhtang II (Syn Davita Narin) 1289-1292
Davit VIII (Syn Dimitria) 1293-1311
Vakhtang III (Syn Dimitria) 1302-1308
Giorgi VI (Syn Davita) 1311-1313
Giorgi V ("Brtskinvale"Syn Dimitria) 1314-1346
Davit IX (Syn Giorgia V) 1346-1360
Bagrat V (Syn Davita) 1360-1393
Giorgi VII (Syn Bagrata) 1393-1407
Konstantine I (Syn Bagrata) 1407-1411
Alexandre I (Syn Konstantine) 1412-1443
Vakhtang IV (Syn Alexandre) 1443-1446
Giorgi VIII (George, Syn Alexandre, po 1476 król Kakheti) 1446-1466



Królowie Kartli

Bagrat VI (II, Syn Giorgia , także król Imereti) 1466-1478
Konstantine II (Syn Dimitria) 1479-1505
Davit X (Syn Konstantine) 1505-1525
Giorgi IX (Syn Konstantine) 1525-1534
Luarsab I (Syn Davita) 1534-1558
Simon I (Syn Luarsaba) 1558-1600
Davit XI (Dautkhani, Syn Luarsaba, przyjął islam) 1564-1579
Giorgi X (Syn Simona) 1601-1606
Luarsab II (Syn Giorgia, był zamęczony przez Shahabasa I w 1622) 1606-1615
Bagrat VII (Syn Dautkhani, również muzułmański) 1615-1619
Simon II (Syn Bagrata, muzułmanin) 1619-1631
Rostom (Syn Dautkhani, muzułmanin) 1632-1658
Vakhtang V (Mukhran-Batoni, Shahnavazi, Syn Teimuraza) 1658-1675
Giorgi XI (Syn Vakhtanga) 1676-1688 /1703-1709
Erekle I (Nazaralikhani, Syn Davita przyjął islam) 1688-1703
Vakhtang VI (Syn Levana) 1703-1724
Kaikhosro (Syn Levana, muzułmanin) 1701-1711
Iese (Ali-Kuli-Khani 1714-1716 /17241727
Bagrat (Syn Vakhtanga) 1717-1719
Archili (Abdulabegi, Syn Iese) 1736
Aleksandre (Ali Mirza, Davita Syn z Imamukeli) 1736
*** GRUZJA POD PANOWANIEM TURECKIM, bez królów ***
1727-1744
Teimuraz II (Syn Erekle, od 1709-1715 odbił Kaheti i stał się królem Kaheti in 1733-1744) 1744-1761
Erekle II (Syn Teimuraza, król Kaheti od 1744-1762) 1762-1798
Giorgi XII (Syn Erekle, król Kartli-Kakheti) 1898-1800
Davit XII (Syn Giorgia) 1800-1801




MEDEA

Medea, przekleństwo Peliasa I, księżniczka, kapłanka i czarownica, którą Jazon zabiera do Hellady wracając z Kolchidy.

Tło historyczne
Medea została nazwana córką Hekate, ponieważ służyła jako kapłanka tej bogini, a poza tym mówi się, że jej matka Idyia była jedną z OCEANIDÓW.

Jej ojciec Aeetes, który był królem Ephyraea (Koryntu) zanim wyemigrował do Kolchidy, był bratem Pasiphae, żony króla Minosa II z Krety i czarownicy Circe. I choć ostatnie lata mieszkał na wyspie Aeaea na Morzu Śródziemnym, Aeetes rządził w mieście AEA w Kolchidzie.

Medea spełnia swoje przeznaczenie
Młoda księżniczka spotyka swoje przeznaczenie kiedy Argonauci, w poszukiwaniu Złotego Runa, przybywają do Aea. Wtedy zakochuje się w ich kapitanie, Jazonie.

Choć teraz Jazon miał swój własny plan, zdobyć Złote Runo, to w gruncie rzeczy bogowie mieli inny, pozwolić mu zabrać Medeę do Hellady, aby stała się przekleństwem Króla Peliasa I z Lolcus, tego samego, który wysłał Jazona na wyprawę. Po tym król oburzył Herę, zabijając kobietę, która szukała schronienie przed ołtarzem bogini.

Dlatego też Medea, widząc Jazona, została przebita przez miłość; on z kolei był kuszony przez nieocenioną pomoc księżniczki, jej magiczną moc i odwagę, którą była skłonna mu udzielić. A w zamian za to obiecał Medei zabrać ją do Hellady i tam się z nią ożenić oraz nigdy nie zhańbić jej z powodu braku krewnych.

Medea pomaga swemu kochankowi
Od tej pory nie było nic, czego nie zrobiłaby dla przystojnego nieznajomego, tak by ten uciekając od wszelkich niebezpieczeństw i dokonując wielkich czynów stał się potężny i sławny. Dlatego zdradziła swój kraj i ojca, pomagając Jazonowi pokonywać trudności i prowadząc go do Złotego Runa, strzeżonego przez bezsennego smoka, którego uśpiła specjalnym narkotykiem.

Apsyrtus
Kiedy opuścili Kolchidę śledzeni przez flotę Aeetesa, zamordowała swojego brata Apsyrtusa, odcięła mu kończyny i wrzuciła kawałki do morza, tak że Aeetes zbierając kończyny, został z pościgiem w tyle. A gdyby nie ten straszny czyn, jak mówią niektórzy, jakkolwiek inaczej pomogłaby swemu kochankowi pozbyć się Apsyrtusa, wysyłając go na tamten świat w taki, czy inny sposób. Lecz są tacy, którzy mówią, że to Jazon pociął go na kawałki, a nawet że Apsyrtus z pomącą Medei był podstępnie zamordowany przez Jazona na wyspie u ujścia rzeki Ister (Dunaju).

Talos I
Kiedy przypłynęli do Krety, Medea uśpiła olbrzyma Talosa strzegącego wyspy i wyrwała mu z kostki zatyczkę chroniącą żyłę z krwią, przez co Talos wykrwawił się i umarł. Inni mówią, że to ojciec Poeasa, Philoctetes zabił go strzelając w kostkę.

Małżeństwo
Kolchidianie podążali za Argonautami, a wraz z nimi Król Albanii Styrus, który w tym czasie przybył do Kolchidy poślubić Medeę. Utonął podczas pościgu, ale reszta dogoniła ich, gdy przybyli do Phaecji (Corcyra), gdzie król Alcinous przyjął uciekinierów i chronił ich. Kiedy Kolchidianie poprosili o wydanie Medei odpowiedział, że jeżeli ona naprawdę zna Jazona, nie może jej wydać, ale jeśli wciąż posiada pokojówkę, to chce odprawić ją do ojca. W tym czasie jego żona Królowa Arete, uczestniczyła w sprawie dając ślub Medei i Jazonowi w jaskini Macris, powodując w ten sposób rezygnację przez Kolchidian z pogoni.

Śmierć Peliasa I
Kiedy przybyli do Hellady, Medea udała się do pałacu Peliasa I i przekonała jego córki, aby zmieliły mięso swego ojca i ugotowały je, obiecała im ponowną młodość dzięki swoim narkotykom. Naiwne córki Peliasa I postąpiły zgodnie z instrukcją czarownicy, ale od tamtej pory nikt nie słyszał nic o Peliasie I, a jego córki, jak niektórzy mówią, uciekły do Arkadii. Jedna z nich, Alcestis, poślubiła później Admetusa I, króla Pherae w Tesalii.

Po śmierci Peliasa I, jego syn Acastus, który zajął miejsce ojca na tronie Lolcus, wyrzucił Jazona i Medeę z miasta.

Niektórzy mówią, że Medea rzeczywiście była w stanie przywrócić młodość i że dała Aesonowi, ojcu Jazona, z powrotem młodość. Ale to co zrobił z odzyskaną młodością nie jest znane.

Jazon zmienia zdanie
Po wyrzuceniu z Lolcus, Jazon i Medea osiedlili się w Koryncie, gdzie podobno żyli szczęśliwie przez dziesięć lat. Ale Jazon znużony małżeństwem z obcą czarodziejką, zapragnął młodszej i bardziej reprezentatywnej żony.

Nowe małżeństwo doprowadza do tragedii
Znalazł Glauce IV, córkę Króla Kreona III z Koryntu. Lecz tego rodzaju przebiegłość i zdrada była czymś więcej, niż Medea mogła znieść, zapobiega więc nowemu małżeństwu poprzez spowodowanie śmierci zarówno księżniczki, jak i króla w jednym z następujących sposobów:

Śmierć Jazona wybranki
Udając, że akceptuje decyzję męża, Medea wysyła do Glauce IV ślubny prezent, weselną szatę przesiąkniętą jadem. Kiedy dziewczyna wkłada ją, cała płonie w ogniu. Kreon, który próbuje ratować swą córkę, umiera w zamachu.

Inni mówią, że król rzucił się na martwe ciało córki i nie mógł się od niego oderwać, a kiedy próbował wstać jego ciało wyrwało się z kości. Jeszcze inni mówią, że Glauce IV rzuciła się do studni w przekonaniu, że woda będzie lekarstwem na truciznę Medei.

Mówi się również, że kiedy Medea, dobrodziejka Jazona, zauważyła, że jest traktowana z pogardą, wykonała złotą koronę z dodatkiem trucizny i kazała swoim synom podarować ją macosze, która wziąwszy prezent spłonęła wraz z Jazonem i Kreonem III.

Wydawało się, jakby cały pałac stał w ogniu podczas tego zdarzenia.

Śmierć Jazona i jego dzieci
Ale o śmierci Jazona mówi się także, że Medea przepowiedziała, że szczątki Argo spadną na niego i go zabiją. Inni mówią, że Jazon popełnił samobójstwo, nie mogąc znieść utraty żony i dzieci.

Przed opuszczeniem Koryntu po zabójstwie Kreona III i Glauce IV, Medea również zamordowała swoich synów, Mermerusa I i Pheresa II, będąc także bardzo dobrze zapamiętaną przez ten mord. Inni zaś mówią, że jej dzieci zostały ukamienowane przez Koryntian, kiedy zabrano je ze świątyni Hery, gdzie Medea zostawiła je podczas swej podróży pod ochroną.

Jeszcze inni twierdzą, że Medea i Jazon mieli syna i córkę o imionach Medeus i Eriopis.

Medea o zabójstwie swych dzieci
Prawie nic z tego, co zostało powiedziane wcześniej nie jest prawdą
Relację Medei z Koryntem opisuje się czasami w zupełnie inny sposób:

Mówi się, że Aeetes był królem w regionie Koryntu, i musiał oddać królestwo Bunusowi, kiedy wyjechał do Kolchidy. Kiedy Bunus zmarł, Epopeus I powiększył swoje królestwo, włączając Korynt, a jeden z jego następców, Koryntus (od jego imienia pochodzi nazwa wyspy) został królem. Mówi się, że po śmierci Koryntusa, Koryntianie posłali po Medeę. To dzięki niej Jazon był królem w Koryncie (nie wspominają o Kreonie III).

Podobno powodem sporu był fakt, że Medea oddała swe dzieci do świątyni Hery, gdzie ukryła je, wierząc, iż to jedyna metoda aby stały się nieśmiertelne. Zdawała sobie sprawę, że ta procedura nie będzie działała po odkryciu przez Jazona, a on, nie mogąc wybaczyć tych manipulacji, odpłynął do Lolcus. Z tego powodu Medea także wyjechała oddając królestwo Syzyfowi.

Medea w Atenach i powrót do Kolchidy
Aegeus I towarzyszy Medei
W każdym razie Medea opuściła Korynt i przybyła do Aten, jak niektórzy mówią, niesiona na rydwanie zaprzęgniętym w skrzydlate smoki, potomków z krwi TYTANÓW. W tym mieście została przyjęta przez króla Aegeusa I, który dobrze ją chronił przed Hippotesem III, synem króla Koryntu, który żądał od Ateńczyków Medei ze względu na zamordowanie jego ojca. Aegeus I poślubił Medeę i miał z nią dziecko, ignorując fakt, że był już ojcem innego.

Ponowne otrucie
Medea żyła spokojnie w Atenach, aż do przybycia Tezeusza, przeciw któremu stanęła z obawy, że przybysz odziedziczy tron zamiast jej syna z Aegeusem I. Król zignorował fakt, że Tezeusz był jego synem poczętym lata wcześniej, kiedy odwiedzał Troezen. W pierwszej chwili Medea może przekonywać męża, że to był niebezpieczny młody człowiek. Następnie Aegeus I próbował pozbyć się obcego stawiając go przed maratońskim bykiem, którego jednak Tezeusz pokonał. W obliczu tego niepowodzenia Medea namawia Aegeusa I do otrucia swego syna, ale tuż przed wypiciem Tezeusz pokazuje swój miecz Aegeusowi I, potem król, rozpoznając broń, którą zostawił kiedyś w Troezen, uniemożliwił mu napicie się poprzez wyszarpnięcie kubka z dłoni.

Tak ojciec i syn rozpoznali się i był to koniec pobytu Medei w Helladzie.

W drodze powrotnej do Kolchidy
Niektórzy mówią, że w drodze powrotnej do Kolchidy, przyjechał do Absoros, gdzie został pochowany jej brat Apsyrtus. Ludzie z Absoros nie mogli sobie poradzić z dużą ilością węży, które żyły wokół tego miejsca. Medea zebrała je i umieściła je w grobie brata, gzie znajdują się do dziś.

Śmierć zdaje się podążać za nią, gdziekolwiek się pojawi
Po powrocie do Kolchidy Medea zauważyła, że król Aeetes został odsunięty od władzy przez swego brata Persesa III. Aby rozwiązać tę niedogodność, zabiła swego wuja i przywróciła królestwo ojcu.

Intryga na Kaukazie
Niektórzy mówią, że kiedy jej syn Medus przybył do Kolchidy, został umieszczony w areszcie przez Persesa III, który był ostrzeżony przez wyrocznię, by nie ufać potomkom Aeetesa. Zdając sobie sprawę, że jest w rękach nieprzyjaciela i chcąc ratować swoje życie, Medus powiedział, że jest Hipppotesem III, synem króla Koryntu, którego zamordowała Medea. Więc kiedy Medea wróciła pod przebraniem kapłanki Artemidy, poprosiła Persesa III o przyprowadzenie Hippotesa III, aby móc go zabić własnymi rękoma, ale kiedy został przyprowadzony, odkryła kim jest młody człowiek naprawdę, dała mu miecz, którym Medus zabił Persesa III.

Znane nazwy pochodzące od tych postaci
Mówi się, że kraj Media je st nazwany od syna Medei Medusa, które jest również nazywany Medeus i uważany za założyciela Meda w Ekbatanie. Podobno zmarł podczas kampanii wojskowej przeciwko hindusom, ale śmierć Medei nigdy nie była wspomniana. Niektórzy twierdzą jednak, że kiedy opuściła Ateny dotarła do krainy zwanej Aria, tam przekonała jej mieszkańców do przyjęcia ku jej czci nazwy Medes.


13 ASYRYJSKICH OJCÓW ŚWIĘTYCH


ŚWIĘTA KRÓLOWA TAMAR


MARCO POLO I JEGO PODRÓŻE JEDWABNYM SZLAKIEM