Nieprzeczytane posty

Przewodnik po Egipcie

1
egipt2.jpg
egipt2.jpg (31.34 KiB) Przejrzano 29302 razy
Egipt (oficjalnie Arabska Republika Egiptu) leży w północno-wschodniej Afryce z półwyspem Synaj w zachodniej Azji. Kraj otoczony jest przez Morze Śródziemne na północy i Morze Czerwone na wschodzie; graniczy z Izraelem i Strefą Gazy na północnym wschodzie, Sudanem na południu i Libią na zachodzie.

W Egipcie przeważa klimat skrajnie suchy zwrotnikowy. Roczna suma opadów na ogół nie przekracza kilkudziesięciu milimetrów. Z tego względu większość ludności zamieszkuje tereny w delcie i dolinie Nilu.

Egipt jest najludniejszym krajem arabskim i trzecim pod względem liczby mieszkańców państwem Afryki. Większość kraju jest niemal bezludna, a gęstość zaludnienia na terenach rolniczych należy do największych na świecie.



Cywilizacja starożytnego Egiptu była wysoko rozwiniętą kulturą w dolinie Nilu z całym wachlarzem osiągnięć technicznych, naukowych, politycznych i kulturowych. Trwała ponad 3500 lat. Państwo to rozwinęło się dzięki corocznym, regularnym (a co za tym idzie dającym się przewidzieć) wylewom Nilu, który przynosił żyzne muły zapewniające przy odpowiednim nakładzie sił i środków oraz odpowiedniej organizacji, dwukrotne, wysokie plony w ciągu roku. Dzięki tak sprzyjającym warunkom rolnictwo, które stanowiło podstawowe zajęcie ludności, zapewniało nadwyżki żywności, co pozwalało na jej magazynowanie na okresy nieurodzaju oraz na eksport.


Religia odgrywała dużą rolę w życiu przeciętnego mieszkańca starożytnego Egiptu. Charakteryzował ją dualizm, czyli podział na dobro i zło. Wierzono w życie pozagrobowe, zależne od uczynków danego człowieka w życiu doczesnym, które było indywidualnie oceniane podczas Sądu Ozyrysa. Egipcjanie wierzyli w wielu bogów (politeizm). Czczono siły przyrody. Kultem otaczano Nil i Słońce oraz bóstwa kosmologiczne stanowiące o równowadze i porządku Wszechświata (Maat, Nut), czy bogów decydujących o losie człowieka (Amon, Ozyrys, Izyda). Oprócz tego wierzono w pomniejsze, ludowe bóstwa (Bes). Bogów przedstawiano w trojaki sposób: w postaciach ludzkich z głowami zwierzęcymi (Hathor, Horus, Thot, Anubis, Bastet), jako postacie o ciałach ludzkich (Amon, Ozyrys, Hathor, Izyda, Horus) lub pod postacią symbolicznego zwierzęcia (Horus, Thot, Hathor, Bastet). Wierzono, że niektóre zwierzęta mogą zawierać w sobie pierwiastek boski, reprezentujący niektóre aspekty danego boga (krowa - Hathor, sokół - Horus, ibis lub pawian - Thot, baran - Chnum, szakal - Anubis, kot - Bastet, lwica - Sachmet). Ku czci bogów wznoszono gigantyczne kamienne świątynie, którymi opiekowali się kapłani. Staroegipskie świątynie były również oprócz miejsc kultu, ośrodkami wiedzy, nauki i medycyny. Świątynni kapłani posiadali wiedzę o zjawiskach przyrody, wprowadzili podział roku na 12 miesięcy i 365 dni, potrafili przewidzieć zaćmienie Słońca i wylewy Nilu, kierowali pracami nawadniającymi i budowlanymi. W niektórych okresach kapłani, obok faraonów, stanowili również istotny czynnik w sprawowaniu władzy, szczególnie kler Amona w Tebach.

Kair
kair.jpg
kair.jpg (36.02 KiB) Przejrzano 29302 razy
Kair jest stolicą i największym miastem Egiptu (214 km2) , liczba ludności 6 787 000 mieszkańców, zespół miejski 17,285 min mieszkańców - największe miasto Afryki . Nie ma jednak dokładnych statystyk na temat ludności Kairu. Powodują to ciągłe wędrówki mieszkańców. Około 2 min osób mieszka w tzw. "Mieście zmarłych". W języku arabskim literackim Kair określa się mianem "al-Qahira",które nawiązuje do arabskiej nazwy planety Mars - Qahir al-Falak, i dosłownie tłumaczy się "zwycięska" (trzeba tu zaznaczyć, że słowo"miasto" w języku arabskim jest rodzaju żeńskiego). Nazwa Al-Qahira została zniekształcona przez Wenecjan, którzy prowadzili tu w średniowieczu swoje interesy, i w takiej formie trafiła m.in. do języka polskiego.

Geografia

Kair leży po obu brzegach Nilu oraz na licznych wyspach na rzece, nieco na południe od miejsca, w którym Nil przechodzi w deltę. Najstarsza dzielnica miasta leży na wschodnim brzegu Nilu. Dalej miasto rozpościera się na zachód, zajmując dawne tereny rolnicze. Zachodnie dzielnice zbudowano XIX w., w nawiązaniu do wzorców zachodnioeuropejskich (m.in. Paryża po roku 1870), i dlatego więcej jest tam szerokich alei, zieleni i otwartych przestrzeni. Natomiast stare, wschodnie dzielnice, mają zupełnie odmienny wygląd: gęsta zabudowa, małe, zatłoczone alejki, kończące się często ślepymi zaułkami. Dlatego większość biur i budynków rządowych mieści się w zachodniej części miasta, a dzielnice wschodnie cechuje duża liczba zabytkowych meczetów.

Miasto rozszerza się także na tereny pustynne. Obydwa brzegi Nilu spięły mosty. Przy pomocy mostów połączyły się z lądem stałym również wyspy Gezira i Ar-Rauda, na których mieści się większość obiektów rządowych. Ze wschodnich dzielnic, mostami, łatwo jest przedostać się do przedmieść na lewym brzegu: Gizy i Imbaby.

W Mieście Umarłych mieszka około 2 min osób. To miejsce niezwykle ciekawe, omijane z daleka przez turystów. Stary cmentarz, leżący niedaleko Cytadeli Saladyna, zamieszkany jest przez parę milionów ubogich muzułmanów. Zwykle każda rodzina ogradza murem niewielki kwartał z kilkoma grobami, czasem doprowadza prąd. Nagrobki służą za stoły i łóżka. Ludność utrzymuje się z przygodnych prac, żebrania, sortowania śmieci. Wśród grobów wybudowano drogi, kursują autobusy, funkcjonują szkoły. Obcokrajowcy niemal tam nie zaglądają, gdyż Miasto Umarłych uchodzi za niezwykle niebezpieczne miejsce.

Na zachód od Gizy mieszczą się najsłynniejsze zabytki Egiptu: Sfinks i Wielkie Piramidy. Natomiast 18 km od Kairu leżą ruiny wielkich starożytnych miast: Memfis i Sakkary. Dzisiejszy Kair jest centrum świata arabskiego.Od XIX w. Kair stał się światowym centrum turystycznym. Bliskość znanych na całym świecie zabytków i duża liczba muzeów (m.in. znane Muzeum Egipskie) sprawiają, że turyści często odwiedzają to miasto.

Transport

Kair to największy węzeł kolejowy kraju. Łączy trzy linie kolejowe Egiptu -linię do górnego Egiptu (Luksor, Asuan), linię do w kierunku delty i biegnącą dalej wybrzeżem śródziemnomorskim (Aleksandria do Marsa Matruh), oraz linię biegnącą na wybrzeże morza czerwonego i dalej równolegle do kanału sueskiego na północ (Suez i Ismailia). Główną stacją kolejową jest Ramses Station, ale pociągi jadące z Suezu kończą trasę na bardziej peryferyjnym dworcu, który jest połączony linią metra z centrum.

Kairskie drogi należą do najniebezpieczniejszych na świecie. W ciągu 40 lat niebezpieczeństwo na drogach osiągnęło poziom równy europejskiej średniej i 2 razy wyższy od krajów Bliskiego Wschodu. Główną przyczyną wypadków jest wielki tłok na drogach.

Kairskie metro to jedyne metro w Afryce. Długość sieci wynosi 62 km i wkrótce ma zostać rozbudowana. Metro zasilane jest (w przeciwieństwie do systemów europejskich) z napowietrznej sieci trakcyjnej, i w rejonach poza ścisłym centrum jest poprowadzone po powierzchni. Obecnie działają w Kairze dwie linie metra - zielona i czerwona . Niektóre wagony metra (opisane znakiem kobieta i arabskim napisem) przeznaczone są wyłącznie dla kobiet. Charakterystyczny jest ruch lewostronny pociągów metra. Stacja SADAT - w pobliżu Muzeum Egipskiego.



Muzeum Kairskie
Muzeum-w-Kairze.JPG
Muzeum-w-Kairze.JPG (53.81 KiB) Przejrzano 29302 razy
powstało w 1835. Początkowo zabytki gromadzono w ogrodzie Azbakian, później przeniesiono je do innego budynku w cytadeli Saladyna. W 1857 w Bulak August Mariette założył na bazie zgromadzonych dotychczas zbiorów muzeum sztuki egipskiej, pierwsze tego rodzaju muzeum na obszarze Bliskiego Wschodu. W 1880 zostało ono przeniesione do przybudówki pałacu Ismaila Paszy w Gizie, żeby ostatecznie ulokować się w specjalnie wybudowanym budynku, w którym mieści się do dnia dzisiejszego.

Dzisiejszą siedzibę, dwupiętrowy neoklasycystyczny budynek, zaprojektował francuski architekt Marcel Dourgnon w 1900r. Na niewielkiej powierzchni zgromadzono dotychczas ok. 120 tysięcy przedmiotów. Zwiedzający mogą podziwiać m.in. wyposażenia z grobowca faraona Tutenchamona, w tym jego złotą maskę; kolekcję portretów fajumskich, królewskie mumie, posągi faraonów, ich żon oraz bogów i bogiń egipskich.Przed budynkiem ustawiono popiersia najwybitniejszych archeologów i badaczy starożytnego Egiptu. Od 2007 r. jest wśród nich także popiersie prof. Kazimierza Michałowskiego.

Meczet Ahmada Ibn Tuluna
z10420017X.jpg
z10420017X.jpg (56.82 KiB) Przejrzano 29302 razy

uważany jest za najstarszy meczet kairski zachowany w oryginalnym kształcie. Jest to również największy meczet Kairu pod względem zajmowanej powierzchni.

Budowę meczetu zarządził namiestnik Egiptu z ramienia Abbasydów, Ahmad Ibn Tulun, który od 868 stał się de facto władcą niezależnym od stolicy w Bagdadzie. Według relacji historyka Al-Makriziego budowę meczetu rozpoczęto w 876 roku. Natomiast na podstawie inskrypcji pozostawionej na jednej z płyt wiadomo, że meczet ukończono w 265 roku hidżry, czyli w roku 879 ery chrześcijańskiej. Meczet był pomyślany początkowo jako centralny punkt założonej przez Tulunidów stolicy, o nazwie Al-Kata'i (obecnie dzielnica Kairu), do której przenieśli się z założonego przez Amra Ibn al-Asa Al-Fustat. Pierwotnie meczet przylegał do pałacu Ibn Tuluna, z którego można się było dostać bezpośrednio do sali modlitewnej przez drzwi umieszczone w pobliżu minbaru. Po zniszczeniu osiedla Al-Kata'i na początku X w meczet był jedynym ocalałym obiektem.

Ważnymi meczetami w Kairze są meczety Muhammada Alego (meczet Alabastrowy)
meczet.jpg
meczet.jpg (35.05 KiB) Przejrzano 29302 razy
oraz sułtana Hassana.
mosque-of-sultan-hasan-cairo-egypt.jpg
mosque-of-sultan-hasan-cairo-egypt.jpg (99.2 KiB) Przejrzano 29302 razy


Giza to miasto w starożytnym Egipcie leżące na lewym brzegu Nilu, około 20 km od Kairu. Obecnie trzecie co do wielkości miasto w Egipcie (ok. 2,5 miliona mieszkańców) - wchodzi w skład aglomeracji Kairu .Giza znana jest jako miejsce jednych z najbardziej imponujących budowli starożytności, powstałych na tym terenie w większości w XXV w. p.n.e., przy czym słynne piramidy oddalone są o ok. 8 km od centrum starożytnej Gizy. Kompleks piramid oraz pozostałości państwa były atrakcją turystyczną już w starożytności, kiedy niektóre z budowli liczyły 2000 lat.


Zespół piramid w Gizie to dwie największe piramidy zbudowane w starożytnym Egipcie oraz piramida Mykerinosa. Wszystkie mają kształt ostrosłupa na podstawie kwadratu. Największą z nich jest piramida Cheopsa - w starożytności "Horyzont Cheopsa" - jeden z siedmiu cudów świata.

Piramida Cheopsa
PiramidaCheopsa1.JPG
PiramidaCheopsa1.JPG (18.53 KiB) Przejrzano 29302 razy
, zwana też Wielką Piramidą, została wzniesiona ok. 2560 r. p.n.e. prawdopodobnie wg projektu Hemona, będąca częścią nekropolii memfickiej, według powszechnie akceptowanej przez środowiska naukowe teorii, stanowiąca w starożytności miejsce pochówku faraona Cheopsa (egip. Chufu).

Postawiona została na sztucznie wyrównanym terenie (zmierzone różnice poziomu wynoszą do 2,0 cm). Piramida zorientowana jest zgodnie z kierunkami świata. Boki jej są zwrócone dokładnie na północ, południe, wschód i zachód. Wielkie bloki kamienne, ważące po 2,5 tony (największe nawet około 15 t - cała budowla składa się z ponad 2,3 min takich bloków, co sprawia, że piramida Cheopsa jest najcięższą budowlą stworzoną przez człowieka - ma masę ponad 6 milionów ton), zostały ustawione z wielką precyzją. Ściany obłożono licem wapiennym z kamieniołomów w Tura. Z obudowy tej pozostały jedynie fragmenty w jej najniższych warstwach. Ścięty wierzchołek piramidy spowodował, że jej wysokość zmalała do około 137,0 m.

Piramida Chefrena i sfinks
65.jpg
65.jpg (29.4 KiB) Przejrzano 29302 razy
91_09 sfinks.jpg
91_09 sfinks.jpg (30.34 KiB) Przejrzano 29302 razy
Piramida Chefrena wyróżnia się ustawioną obok niej, przy dolnej świątyni grobowej, monumentalną rzeźbą Sfinksa. Został on wyrzeźbiony w olbrzymim bloku skalnym. Sfinks ma ciało Iwa i głowę faraona osłoniętą szeroką chustą nemes . Rzeźba ma długość 57 m i wysokość 20 m. Jest to pierwsza, monumentalna rzeźba w sztuce egipskiej. Późniejsze świątynie były zdobione potężnymi posągami władców ustawianych najczęściej po obu stronach wejścia. We wnętrzu dolnej świątyni grobowej odnaleziono posąg Chefrena wykonany z ciemnego diorytu. Przedstawia on faraona siedzącego na tronie. Nogi tronu zostały wyrzeźbione jako figury Iwa, a sam tron zdobiony jest reliefem przedstawiającym heraldyczny emblemat Sema-taui, symbolizujący połączenie Obu Krajów, Górnego i Dolnego Egiptu. Głowę Chefrena obejmują skrzydła Horusa, który chroni władcę. Rzeźba ta znajduje się w Muzeum w Kairze.

Piramida Mykerinosa

piramidy.jpg
piramidy.jpg (90.45 KiB) Przejrzano 29302 razy
Najbardziej oryginalny wystrój wnętrz zachował się w piramidzie Mykerinosa. Zachowane w dolnej świątyni rzeźby przedstawiają króla wraz z boginią Hathor z krowimi rogami obejmującymi tarczę słoneczną i uosobieniem jednego z nomów egipskich. Triady Mykerinosa, to najstarsze zachowane w Egipcie kompozycje trzech postaci. W grobowcu znaleziono także posąg Myrekinosa z jego żoną. Jest to nietypowe, jak na kanon egipski przedstawienie postaci. Artysta nie tylko zrównał wzrostem króla i królową, ale ukazał zażyłość pomiędzy małżonkami poprzez gest, w którym królowa obejmuje króla prawą ręką. Obydwie postaci ukazane są w lekkim wykroku, czyli w postawie zastrzeżonej dla posągów mężczyzn. Rzeźba ta znajduje się w Muzeum Sztuk Pięknych w Bostonie.

Obok piramid budowano podziemne pomieszczenia dla barek, które mogły służyć za życia faraona do ceremonialnych podróży po Nilu, a po śmierci były identyfikowane z świętą barką, służącą do podróży po niebie w zaświatach. Przy piramidzie Cheopsa została odnaleziona używana barka, możliwe, że stosowano je do transportu zwłok faraona, jednak inskrypcja zamieszczona na barce wskazuje na to, że ta została umieszczona przez następcę Cheopsa.

Re: Przewodnik po Egipcie

2
Sakkara to miejscowość w Egipcie położona na południe od Kairu i na zachód od Memfis. Nazwa pochodzi od Sokara (Sokarisa), bóstwa opiekującego się nekropolą.

W Sakkara znajduje się starożytna nekropolia będąca miejscem pochówku królów najstarszych dynastii i dostojników państwowych. Możliwe, że na jej terenie pochowany był pierwszy znany król Egiptu Narmer.

Najsłynniejszym zabytkiem jest piramida Dżesera.Na terenie cmentarzyska znajdują się także pierwsze mastaby (z czasów króla Aha, Ka'a, Dżeta) oraz Serapeum. W piramidach: Unisa,

Pepiego I, Pepiego II, Tetiego i Merenre I zostały odnalezione tzw. Teksty Piramid - zdobiący ściany zbiór hieroglificznych inskrypcji, opisujący podróże faraona po zaświatach i metemorfozy jego ducha. W grobowcu dostojnika imieniem Czenery w 1861 r odnaleziona została słynna Tablica z Sakkary, zawierająca spis imion władców Egiptu od Anedżiba z I dynastii do Ramzesa II

Piramida Schodkowa Dżosera (Dżesera)
piramida_dzesera.jpg
piramida_dzesera.jpg (176.32 KiB) Przejrzano 29302 razy
jest piramidą schodkową zbudowaną w Sakkarze około 2650 p.n.e. przez budowniczego Imhotepa.

Ta monumentalna budowla kamienna stanowi część kompleksu grobowego, złożonego z samej piramidy, umieszczonej w północnej części kompleksu, oraz otaczających ją kaplic i dziedzińców o różnym przeznaczeniu. Całość otoczono murem o wysokości 10 m

Teren wokół piramidy został tak zagospodarowany, aby stworzyć miniaturę stolicy, iluzję budowli niezbędnych do życia faraonowi. Zbudowano dziedziniec z podium, aby król mógł świętować kolejne rocznice panowania, postawiono szereg kaplic-symboli świątyń całego Egiptu, umieszczono miniatury pałaców królewskich.

Pomimo użycia nowego budulca, jakim był kamień, grobowiec posiada wiele cech charakterystycznych dla budowli wykonywanych z cegły. Bloki kamienne użyte do licowania ścian otaczających piramidę budowli wykonano tak, by imitował kształtem suszoną cegłę. Wejście do wnętrza piramidy zostało tak wyrzeźbione, że przypomina zrolowaną matę do środka albo drewnianą konstrukcję. Ściany korytarzy wzmocnione są kolumnami o kształcie podobnym do drewnianych słupów albo wiązek trzcin, żłobkowania sufitu imitują stropy z pni palmowych.

Abydos
Abydos1.jpg

to starożytne miasto w Górnym Egipcie, dzisiaj jest to maleńka wioska na zachodnim brzegu Nilu. W starożytności w pobliżu znajdowało się miasto Tinis, z którego, zgodnie z przekazem, miał pochodzić Narmer.

W okresie Nagada II Abydos stał się jednym z centrów osadniczych Górnego Egiptu, by pod koniec tego okresu wyodrębnić się jako ośrodek władzy. W pobliskim Umm el-Qaab powstała nekropola władców I i II dynastii; z tzw. "O" dynastii (3120-3080 p.n.e.) pochodzą groby królów Iry-Hor i Ka. Chociaż możliwe, że tu znajdowały się tylko cenotafy królów, a miejscem ich pochówku była Sakkara.

Abydos stało się celem pielgrzymek; od czasów XII dynastii (1985-1795 p.n.e.) odbywały się w Abydos słynne misteria ku czci Ozyrysa. Największy rozkwit miasta nastąpił w okresie panowania XIX dynastii

Dendera to miasto w górnym Egipcie na prawym brzegi Nilu.

Miasto istniało już w okresie Starego Państwa. W okresie Ptolemejskim zbudowano tu jej świątynię. Król Nektanebo I z XXX dynastii zbudował tu swoje mammisi, jest to najstarszy zabytek tego typu odnaleziony w Egipcie. Podczas panowania rzymskiego powstały tu: świątynia Izydy (z czasów Oktawiana Augusta), mammisi Nerona oraz kaplica Nowego Roku.

Najlepiej zachowanym zabytkiem na terenie Dendery jest świątynia Hathor.

Dendera-.jpg
Dendera-.jpg (89.77 KiB) Przejrzano 29302 razy

Stanęła ona w miejscu starszej budowli, pochodzącej najprawdopodobniej z czasów Cheopsa. Plan zachowanej do dnia dzisiejszego budowli mocno się różni od klasycznych budowli egipskich. Świątyni nie poprzedzają pylony, nie ma też dziedzińca z portykami. Budowla została zwrócona fasadą w kierunku Nilu. Dziedziniec otoczony murem poprzedza wejście do pronaosu (dużej sali ozdobionej 24 kolumnami). Za nim znajduje się sala hypostylowa, zamknięta po bokach pomieszczeniami magazynowymi, pracownią perfum, skarbcem itp. Za nią umieszczono salę ofiarną i pomieszczenie poprzedzające sanktuarium. Wokół sanktuarium biegnie pasaż z 11 kaplicami, poświęconymi różnym bóstwom i symbolom religijnym. Na dachu, dostępnym schodami znajdującymi się przy murze, pomiędzy salą hypostylową a kaplicami, zbudowano kiosk Nowego Roku. Kolumny sali hypostylowej i pronaosu zdobione są hatoryckimi głowcami. Sufit jednej z kaplic w kiosku pokrywał okrągły fresk z symbolicznym wyobrażeniem nieba: gwiazdozbiorów, planet i gwiazd, tzw. Zodiak z Dendery (oryginał znajduje się obecnie w Luwrze w Paryżu, w świątyni pozostawiono kopię). Podobne przedstawienie, jednak na planie kwadratu, znajduje się w sali hypostylowej .

Świątynia poprzedzona została mammisi Augusta. Pomiędzy nim a murem otaczającym świątynię zachowane są ruiny kościoła koptyjskiego. Na południe od świątyni znajdują się ruiny niewielkiej świątyni Izydy, na zachód - święte jezioro.



Luksor
Luxor,_Sharia_Mahattat,_Egypt,_Oct_2004.jpg
To miasto w południowym Egipcie, na prawym brzegu Nilu, w miejscu południowej części starożytnych Teb, oddzielone kanałem od części północnej, zwanej obecnie Karnak. W starożytności zwane Ipet-resejet - "Harem Południowy". Luksor jest jednym z najpopularniejszych, z turystycznego punktu widzenia, miast w Egipcie.

Miasto to nazywane jest często największym muzeum świata na świeżym powietrzu ze względu na ruiny kompleksu świątyń w Karnaku, świątynię Luksoru oraz niezliczoną liczbę starożytnych posągów, świątyń i krypt (m.in. Dolinę Królów) na zachodnim brzegu Nilu. Z tego powodu Luksor jest doskonałą bazą turystyczną i popularnym miejscem na spędzenie wakacji, zarówno jako miasto, jak i jako start (lub meta) rejsów po Nilu.

Świątynia Luksorska znana jest także jako Świątynia Narodzin Amona.
69c0b07430d71545355c06f4f5f47b02_big.jpg
69c0b07430d71545355c06f4f5f47b02_big.jpg (35.85 KiB) Przejrzano 29302 razy

Jest jednym z dwóch (drugim jest świątynia w Karnak)
karnak.jpg
karnak.jpg (27.77 KiB) Przejrzano 29302 razy

najważniejszych zabytków wschodniego brzegu Teb. Budowę świątyni rozpoczął Amenhotep III, jego następcy kontynuowali dzieło rozbudowując świątynię. Ostateczny kształt otrzymała za czasów Ramzesa II.

Świątynie Amona w Luksorze i Karnaku połączone są ze sobą aleją procesyjną długości ok. 3,0 km, przy której stoją sfinksy. Aleja prowadziła wzdłuż Nilu do wielkich, o szerokości 65,0 m, pylonów ustawionych przez Ramzesa II.

Przed pylonami stanęły dwa 25,0 m wysokości obeliski (jeden z nich został wywieziony w 1833 r. do Paryża i ustawiony w 1836 roku, na Placu Zgody) oraz sześć posągów Ramzesa, królowej Nefertari i ich córki Maritamon w pozycji siedzącej. Do naszych czasów przetrwały tylko dwa z nich (trzeci jest odrestaurowany). Pylony zdobione są reliefami o tematyce batalistycznej, sławiącej zwycięstwo Ramzesa nad Hetytami w bitwie pod Kadesz.

Za pylonami znajduje się dziedziniec Ramzesa II otoczony podwójną kolumnadą. Bezpośrednio za pylonami, po prawej stronie znajduje się kaplica Hatszepsut, po lewej, na ruinach świątyni, zbudowano meczet Abu al-Haggag.

Dziedziniec Ramzesa z dziedzińcem Amenhotepa III łączy kolumnada Amenhotepa (trójnawowa długa sala). U wejścia do kolumnady Amenhotepa postawiono dwa ogromnych rozmiarów posągi Ramzesa III (Ramzes nakazał ustawienie 10 swoich podobizn w tej świątyni). Kolumny mają głowice w kształcie rozwiniętych kwiatów papirusu.

Dziedziniec Amenhotepa
DSC_0094.JPG
poprzedza salę hypostylową, za którą znajduje się najstarsza część świątyni, sanktuarium poświęcone triadzie bóstw tebańskich: Amonowi, Chonsu i Mut. Podczas prac wykopaliskowych prowadzonych w 1989 r., na dziedzińcu odnaleziono 20 posągów królewskich ukrytych pod posadzką jeszcze w starożytności. Najstarsze z nich pochodzą z czasów Amenhotepa. W czasach rzymskich na terenie świątyni mieścił się obóz wojskowy. Chrześcijanie używali świątyni jako kościoła.

Re: Przewodnik po Egipcie

3
Karnak, egip. Ipet-sut - "Najbardziej Dobrane z Miejsc" - miejscowość w Górnym Egipcie na wschodnim brzegu Nilu, 2,5 km na północ od Luksoru. W starożytności miejscowość była częścią Teb, a obecnie postrzegana jest przez wielu jako część Luksoru, jako że obie miejscowości tworzą zwarty zespół miejski.W Karnaku znajduje się zespół świątyń wzniesionych w różnym czasie, poświęconych bogom tebańskim. Centralne miejsce zajmuje największa na świecie świątynia z salą kolumnową, tzw. "Wielki Hypostyl" - świątynia Amona-Re. Od północy przylega do niej świątynia Montu - boga wojny, a na południe położone jest sanktuarium bogini Mut, żony Amona. Świątynie te są połączone ze sobą alejami procesyjnymi.

Do świątyni Amona
1626.jpg
1626.jpg (116.01 KiB) Przejrzano 29297 razy

od strony Nilu do pierwszego pylonu prowadziła aleja procesyjna z 40 sfinksami o głowach barana (baran to święte zwierzę Amona). Przed każdym sfinksem, między jego łapami, ustawiono posąg faraona. . Przy alei wzniesiono sześć małych kapliczek. Sama świątynia Amona-Re to zespół budowli wzniesionych w okresie Nowego Państwa i czasach późniejszych. Do kompleksu należą: świątynia Ptaha z czasów XVIII dynastii oraz wielka świątynia Amona-Re z czasów XVIII i XIX dynastii. Z okresu XX dynastii pochodzą: świątynia Ramzesa III (świątynia jubileuszu) oraz świątynia Chonsu. W XXV dynastii, za czasów króla Taharki, powstała kolumnada wzdłuż osi dziedzińca, z której zachowała się do naszych czasów tylko jedna kolumna.

Za pierwszym pylonem znajdował się wielki dziedziniec oddzielony od sali hypostylowej drugim pylonem, przed którym ustawiono wyrzeźbione w różowym granicie posągi Ramzesa II. Przed nim znajduje się postać jego żony, sięgająca faraonowi do kolan.

Sala hypostylowa o wymiarach 102x53 m podparta jest 134 kolumnami, najwyższe o wysokości 23 m zakończone są kapitelami w kształcie rozwiniętego kwiatu papirusu. Kolumny niższe, ustawione w 14 rzędach, mają głowice o zamkniętych kwiatach papirusu. Różnica poziomów pomiędzy kolumnami pozwoliła na zamontowanie okien oświetlających wnętrze sali. Ściany i trzony kolumn ozdobiono bogatymi reliefami. Ta część świątyni została wzniesiona za czasów XIX dynastii. Za salą hypostylową znajdują się kolejne pylony (trzy i cztery) oraz starsza część świątyni, wzniesiona za czasów XVII dynastii.

Do kompleksu świątynnego należy także święta sadzawka. Przy niej za czasów Amenhotepa postawiony został pomnik wielkiego skarabeusza.

Dolina Królów (Biban al-Muluk) to część nekropoli tebańskiej, dolina położona na terenie Teb Zachodnich będąca miejscem spoczynku królów Egiptu w okresie od XVIII do XX dynastii. Pierwszym faraonem, który nakazał budowę swojego grobowca w dolinie, z dala od znanych nekropoli, był Totmes I, ostatnim - Ramzes XI.

Grobowce w Dolinie, to wykute w skale kompleksy grobowe, składające się z ciągu licznych korytarzy i sal. Niestety, już w czasach współczesnych faraonom, wiele grobów zostało otwartych i ograbionych. Proceder ten trwał przez wieki. Z tego też powodu już w czasach panowania faraonów zdarzały się sytuacje przenoszenia mumii, mające na celu ochronę ich przed zbezczeszczeniem. Współczesnym badaczom udało się odnaleźć tylko jeden niesplądrowany grobowiec Tutanchamona. W Dolinie Królów odkryto nie tylko miejsca pochówku, ale i niedokończone komory grobowe.

Sama dolina to właściwie dwie doliny położone obok siebie, zachodnia - jej część zwana po prostu Doliną Zachodnią (WV) lub Doliną Małp (ar. Wadi El-Gurud, Biban El-Gurud) oraz część wschodnia (KV), zwana Doliną Wschodnią (Biban El-Muluk). W sumie archeolodzy natrafili na 63 grobowce oraz 20 rozpoczętych i nieukończonych budowli. Pierwszy plan doliny sporządził w 1738 roku Richard Pococke, angielski duchowny i podróżnik John Gardiner Wilkinson w 1827 roku zaproponował ponumerowanie grobowców. Nadano im numery od 1 do 21 rozpoczynając od wejścia do doliny i posuwając się w kierunku wschodnim. Pozostałe numery - od 22 do 63 nadawano systematycznie, po odkryciu kolejnego grobowca - (ostatni numer KV 63 nadano grobowcowi odkrytemu w lutym 2006 roku w centralnej części Doliny). Numery poprzedzone są literami lokalizującymi położenie grobowca w Dolinie Wschodniej lub Zachodniej.


Grobowiec Tutanchamona

Grobowiec Tutanchamona.jpg
Grobowiec Tutanchamona.jpg (94.39 KiB) Przejrzano 29297 razy
Grób KV62 - został odkryty 26 listopada 1922 roku przez Howarda Cartera, który prowadził prace w imieniu lorda Carnarvoria. Po parunastu latach odkrył to na co czekał. Było to sensacyjne odkrycie, bowiem po raz pierwszy udało się znaleźć grób z pełnym wyposażeniem. Mumia króla spoczywała w sarkofagu wykonanym z kwarcytu w trzech mumiokształtnych trumnach: pierwsze dwie wykonane były ze złoconego drewna (druga dodatkowo zdobiona była szkliwem), trzecia została wykonana ze złota. Ozdobiono ją inkrustacjami z kamieni: turkusów, lapis-lazuli, karneoli. Złota maska okrywająca mumię, inkrustowana elementami z masy szklanej, oddawała rysy młodego króla. Na czole umieszczono królewski ureusz - głowy kobry i sępa - symbol władzy królewskiej, mający zapewnić ochronę zmarłemu. Sztuczna broda z zagiętym końcem symbolizuje związek faraona z Ozyrysem (na wizerunkach żywych faraonów broda ma koniec ścięty prosto). Do wnętrza grobowca prowadzi 16 stopni, za nimi ciągnie się długa pochylnia wchodząca do przedsionka, z którego można przejść do bocznej komory, zwanej Aneksem i komory grobowej. Komora grobowa łączy się jeszcze z pomieszczeniem nazwanym Skarbcem. Większość znalezionych przedmiotów, to wyroby rzemieślnicze i jubilerskie; meble, kaplice, rydwany, posągi, broń, biżuterię, naczynia i inne - zdaniem starożytnych Egipcjan - niezbędne przedmioty w życiu pozagrobowym. W grobowcu (w skarbcu) znaleziono też mumie maleńkich dzieci - dziewczynek, najprawdopodobniej zmarłych w niemowlęctwie córek faraona

Dzisiaj większość wyposażenia grobowca znajduje się w Muzeum Egipskim w Kairze. Paradoksem jest fakt, że najwięcej naszych informacji o sztuce Egiptu, koncepcjach teologicznych i obrzędach z okresu Nowego Państwa pochodzi właśnie z okresu krótkiego panowania Tutanchamona, króla, który nie odegrał w historii Egiptu znaczącej roli.

Dodać trzeba, że grobowiec był dwukrotnie okradany w starożytności. Po rabunkach sporo przedmiotów umieszczono pospiesznie w nieładzie w różnych miejscach.

Grobowiec Setiego I

KV17 - został odkryty 16 października 1817 r. przez Giovanniego Belzoniego. Ma jedną z najbardziej skomplikowanych konstrukcji wśród grobowców znalezionych w Dolinie Królów. Składa się z szeregu komnat połączonych schodami i rampami, tworzących najdłuższy i najgłębszy grób w dolinie. Znaleziony w komorze

Grobowiec Amenhotepa II
Dolina_Kr%C3%B3l%C3%B3w.jpg
Dolina_Kr%C3%B3l%C3%B3w.jpg (33.13 KiB) Przejrzano 29297 razy

KV35 - został odkryty 9 marca 1898 r. przez Victora Loreta. Jest to długi tunel, z licznymi stopniami, pochylniami prowadzącymi do pomieszczenia z kolumnami. Samo pomieszczenie nie ma specjalnych ozdób. W ścianie prostopadłej do wejścia z tunelu znajduje się przejście do drugiego korytarza, znów prowadzącego w dół, do komory grobowej. Ściany komory zdobią freski, przedstawiające króla przed Ozyrysem, Anubisem i Hathor oraz sceny Amduat (księgi o zaświatach). Sufit zdobi polichromia przedstawiająca rozgwieżdżone niebo. Odnaleziony w komorze sarkofag był nienaruszony. Do komory przylegają cztery boczne pomieszczenia, w których odkrywca grobowca znalazł kilkanaście mumii władców i ich rodzin z czasów XVIII, XIX i XX dynastii.

Grobowiec Ramzesa I

KV16 - odkryty w 1817 roku przez Giovanniego Belzoniego. Niewielki, ale bogato zdobiony malowidłami Księgi Bram. W komorze grobowej zachował się granitowy sarkofag.

Grobowiec Ramzesa IV


KV2 - był znany w starożytności. Do komory grobowej, systemem schodów i ramp, prowadzi długi, prosty korytarz. Na ścianach korytarzy i ramp zachowały się w dobrym stanie polichromie. Pierwszy korytarz zdobiony jest scenami z Litanii Re i portretami króla przed Re. Dalsza część dekoracji to sceny z Księgi Jaskiń i Księgi Umarłych. W komorze z sarkofagiem polichromie przedstawiają sceny z Księgi Bram i Księgi Amduat, na sklepieniu umieszczono obrazy z Księgi Nieba. W bocznych komorach przedstawiono wizerunki króla i całe wyposażenie grobowe. Mumia króla jeszcze w starożytności została przeniesiona do grobowca Amenhotepa II.

Grobowiec Ramzesa V i VI

KV9 - w czasach rzymskich znany był jako grób Memnona, Ekspedycja Napoleońska nazwała go La Tombe de la Metampsychose. Jest to grobowiec nie ukończony. Długi korytarz prowadzi przez salę kolumnową do niedokończonej komory grobowej. Brakuje też dodatkowych pomieszczeń. Ściany korytarzy i komór zdobią polichromie ilustrujące Księgi Bram, Jaskiń, Nieba, Amduat i inne. Mumie faraonów znaleziono w grobowcu Amenhotepa II. Nie odnaleziono sarkofagów.

Część grobowców znana była już wcześniej, ale większość została odkryta przez włoskich archeologów na początku XX wieku, w latach 1903-1905. Odnaleziono 98 grobowców, wzorem grobów znalezionych w Dolinie Królów także ponumerowano, oznaczając je symbolem QV. Większość z nich jest mocno zniszczona lub nieukończona, część w minionych latach używano jako stajni (taki los spotkał grobowiec królowej Tahiti - Titii), niektóre były spalone.

Do najpiękniejszych i najbardziej znanych należy grobowiec królowej Nefertari - żony Ramzesa II (QV66) oraz grobowce synów Ramzesa III, Amonherchopszefa (QV55) i Chaemuaseta (QV44). Zdobią je wielobarwne polichromie nawiązujące do obrzędów religijnych związanych z przejściem w zaświaty.

Re: Przewodnik po Egipcie

4
Inne Atrakcje Luksoru

Świątynia Hatszepsut zwana "Świątynią Milionów Lat" to egipska budowla sakralna zbudowana u stóp gigantycznej ściany skalnej w Deir el-Bahari (Teby) w XV w. p.n.e. przez budowniczego Senenmuta jako świątynia grobowa królowej Hatszepsut. Świątynia, w znacznej części wykuta w skale, składa się z trzech, ułożonych kaskadowo, połączonych ze sobą rampami tarasów, które zakończone były portykami. Rampy zdobione były sokołami. Droga do najniższego tarasu, prowadził pomiędzy obeliskami i posągami sfinksów. Drugi taras ozdobiony był licznymi reliefami, przedstawiającymi sceny z życia królowej. Na górnym tarasie znajdował się dziedziniec z wejściami do Komór Odrodzenia Hatszepsut i jej ojca. Na środkowym tarasie z lewej strony zbudowano kaplicę Hathor, a po prawej Anubisa. Głowice w kaplicy bogini Hathor wykonane są w kształcie instrumentu sistrum (atrybut bogini Hathor) i ozdobione wizerunkiem twarzy bogini. Powyżej umieszczone są dwie kobry obramowane wolutami. Przed kolumnami trzeciego tarasu stały posągi Ozyrysa. Obecnie pozostały po nich tylko ruiny.



Kolosy Memnona
4a9d13aa19abc684c1d0f6a808928f79_big.JPG
4a9d13aa19abc684c1d0f6a808928f79_big.JPG (43.44 KiB) Przejrzano 29297 razy


to posągi faraona Amenhotepa III z XVIII dynastii wysokości 15,60 m (z postumentem 17,90 m). Waga każdego kolosa to około 800 ton. Postawiono je około 1370 p.n.e. w Tebach Zachodnich. Jest to jedyna zachowana część świątyni grobowej tego faraona, zniszczonej prawdopodobnie przez trzęsienie ziemi już za panowania Merenptaha. Dalsze zniszczenia poczynione były rzez obfite wylewy Nilu . Posągi wykuto z bloków skalnych kwarcytu. Przedstawiają faraona zasiadającego na tronie. W przedniej części tronu, po bokach faraona, wyrzeźbiono dwie niewielkiej wysokości postacie kobiet. Są to żona faraona Teja i jego matka Mutemuja. Boczne ściany tronu zdobi relief złożony z dwóch bóstw obrazujących Nil. Postacie te łączą ze sobą symboliczne rośliny w tzw. znak sema taui (połączone ze sobą papirus i trzcina wokół rdzenia z tchawicy i płuc zwierzęcia); jest to symbol ponownego zjednoczenia Egiptu. Powyżej wypisane jest imię faraona.


Medinet Habu
hebu3.jpg
hebu3.jpg (29.6 KiB) Przejrzano 29297 razy
to położone w Tebach Zachodnich w Egipcie ruiny zespołu świątyni Totmesa III, świątyni grobowej i pałacu Ramzesa III. W skład zespołu wchodzi także kilka kaplic związanych z kultem Amona. Do najpiękniejszych zabytków należy Brama Południowa, znajdująca się pomiędzy dwiema wieżami.

Zabudowania te mają charakter obronny, były wzorowane na kananejskich fortecach. W starożytności kompleks był otoczony murami oraz stanowił administracyjne centrum regionu. Uważane są one za budowlę związaną z pałacem Ramzesa III. Same pomieszczenia rezydencji są zniszczone, zachowało się tylko kilka scen ukazujących króla w haremie.

Świątynia Ramzesa III, najlepiej zachowany zabytek tego typu, poprzedzona jest wysokimi pylonami, za nimi znajduje się dziedziniec otoczony filarami przedstawiającymi faraona w postawie Ozyrysa. Za dziedzińcem kolejne pylony poprzedzają drugi dziedziniec, za którym znajduje się sala hypostylowa z grupą posągów przedstawiających faraona u boku boga Thota. Większość dekoracji świątyni stanowią reliefy o tematyce batalistycznej, nawiązujące do pokonania Libijczyków przez faraona - w tym również bitwę morska z Ludami Morza.



Deir el Medina lub Dajr al Medin
a ("Klasztor Miejski") miejsce, osada na zachodnim brzegu Teb zwana w czasach starożytnych "Set Maat", co oznacza "Siedlisko Prawdy", znajdująca się w małej dolinie na południowy zachód od Szeich Abd el Gurna. Była to osada rzemieślników, budowniczych-artystów, geniuszy tworzących królewskie grobowce w Dolinie Królów.

W czasach Nowego Państwa, osada zamieszkiwana była przez elitarną, zamkniętą społeczność, podlegającą bezpośrednio faraonowi i wezyrowi, ciesząca się szczególnymi przywilejami. Ich życie i praca objęte było najwyższą tajemnicą. Żyli z dala od "wszelkich uszu i oczu", a wszelkie ich potrzeby zaspokajane były przez państwo. Mieli własną szkołę i sąd, specjalnie dla nich pracowali rzemieślnicy wytwarzający wszelkie potrzebne przedmioty i produktu (piekarze, garncarze, tkacze, rolnicy...). Osada składała się z małych, bliźniaczo połączonych, piętrowych domków, budowanych rzędami. Każdy miał podobny układ pomieszczeń, za drzwiami wejściowymi znajdował się przedsionek, następnie mniejsze pomieszczenie i dalej główny pokój z oknami bazylikowymi. Schody biegnące w dół prowadziły do piwnicy gdzie znajdowała się sypialnia lub magazyn

Edfu
Edfu-świątynia.jpg
Edfu-świątynia.jpg (87.66 KiB) Przejrzano 29297 razy

(Idfu, egip. Behdet, w czasach rzymskich Apollonopolis Magna) - miasto w południowym Egipcie na zachodnim brzegu Nilu. Stolica nomu, ośrodek produkcji rolniczej, nadgraniczne centrum handlowe. W czasach Starego Państwa pełniło rolę strażnika tzw. "bramy elefantyjskiej", chroniącej południową granicę państwa. Zamożność miasta wynikała z jego położenia na szlaku handlowym przez Pustynię Arabską nad Morze Czerwone i bliskości południowej granicy. Już w starożytnym Egipcie Edfu było ośrodkiem kultu Horusa. Budowę świątyni w miejscu wcześniejszej świątyni z czasów Nowego Państwa rozpoczął w 237 p.n.e. Ptolemeusz III, a zakończona została około roku 60 p.n.e. w czasach panowania Ptolemeusza XII. Należy ona aktualnie do najlepiej zachowanych egipskich budowli sakralnych z tego okresu i jest drugą co do wielkości spośród zachowanych świątyń w Egipcie (największą zachowaną świątynią jest Karnak). Jej ogromne pylony wysokości 35 m, szerokości 35 m i długości 137 m należą do naiwniejszych.

Abu Simbell to miejscowość w okręgu Muhafazah w Egipcie.
Abu Simbel 1.jpg
Abu Simbel 1.jpg (18.6 KiB) Przejrzano 29297 razy
Położona niegdyś nad Nilem, teraz nad Jeziorem Nasera, w Dolnej Nubii, około 300 km na południe od Asuanu. W starożytności miasto rozwijało się prężnie dzięki znajdującym się w okolicy pokładom sjenitu (czerwonego granitu), miedzi i kamieni szlachetnych. W Abu Simbel znajduje się kompleks świątynny złożony z dwóch świątyń zbudowanych przez faraona Ramzesa II.

Świątynie zbudowano w XIII wiek p.n.e., prawdopodobnie w latach 1274-1250 p.n.e., w czasie panowania faraona Ramzesa II. Miała ona ukazywać potęgę Egiptu przybyszom z Nubii. Świątynie zostały odkryte w 1813 roku przez szwajcarskiego podróżnika Johanna Ludwiga Burckhardta, a w roku 1817 odkopane z piasków i zbadane przez Giovanni Battista Belzoniego

Wielka świątynia Ramzesa II w Abu Simbel
została poświęcona bogom słońca Amonowi-Re i Re-Horachte oraz bogu sztuki i rzemiosł Ptahowi. Tworzyła ona rozległy kompleks, wchodzący nawet 56 m w głąb skały. Jej wejścia strzegą cztery olbrzymie posągi Ramzesa II. Kolosy o wysokości 20 m, podpierając ścianę fasady, świadczą o potędze króla. Między nogami tych posągów znajdują się kolejne, tym razem członków rodziny Ramzesa - jego matki Tuji, żony Nefertari oraz jego synów i córek.
Zobacz, naszą wyjątkową książkę Sekretne miejsca w Europie , w której znajdziecie miejsca, których w większości nie ma na mapach ani w przewodnikach. Ta wyjątkowo rzadka publikacja ujrzała światło dzienne po blisko pięciu latach poszukiwań. To idealna propozycja dla wszystkich, nie tylko tych kochających podróże, link do książki https://podroze.org.pl/product/sekretne ... w-europie/

Re: Przewodnik po Egipcie

5
Aleksandria
alex3.jpg
alex3.jpg (25.48 KiB) Przejrzano 29297 razy
to drugie co do wielkości miasto w Egipcie i aglomeracja z liczbą 4,48 min mieszkańców w 2008 r., co stawia ją na szóstym miejscu wśród wszystkich aglomeracji Afryki. Leży nad Śródziemnego, jest największym portem tego władz muhafazatu aleksandryjskiego, ważnym ośrodkiem przemysłowym, handlowym i naukowym oraz kulturalną stolicą Egiptu.

Biblioteka Aleksandryjska
Egypt.Alexandria.BibliothecaAlexandrina.01.jpg
Egypt.Alexandria.BibliothecaAlexandrina.01.jpg (24.21 KiB) Przejrzano 29297 razy
Była największą biblioteką świata starożytnego założoną w Aleksandrii przez Ptolemeusza I Sotera za radą Demetriusza z Faleronu. Biblioteka działała przy Museionie, ówczesnym odpowiedniku instytutu badawczo-naukowego. Ptolemeusz II Filadelfos przyczynił się istotnie do zgromadzenia wielu znaczących zbiorów. Nakazał przeszukania rejonu w poszukiwaniu cennych pism. Niektóre wykupywano, inne tylko przepisywano. Każdy, kto wjeżdżał do Aleksandrii z jakąś księgą, musiał ją zostawić w depozycie biblioteki, by można było ją skopiować.

Główną bibliotekę zwano Bruchejon, w Aleksandrii założono także mniejszą bibliotekę przy Świątyni Sera pisa - Serapejon. Brucheion nie był dostępny dla wszystkich osób, księgi w nim znajdujące się mogli przeglądać tylko ludzie wybrani, najczęściej byli to uczeni. Zbiory przechowywane w Serapeionie były dostępne dla mieszkańców miasta.

Podczas inwazji Cezara na Egipt (48/47 p.n.e.) od okrętów egipskich zajął się ogniem Pałac Królewski, a następnie ogień przeniósł się na bibliotekę (Brucheion). Prawdopodobnie nie wszystkie zbiory spłonęły, bo Serapeion został nienaruszony, ale na pewno spora ich część. W czasie pożaru spłonęło przypuszczalnie ok. 40 tys. woluminów. Według świadectwa historyka greckiego Plutarcha, wódz rzymski Antoniusz ofiarował królowej Kleopatrze tytułem rekompensaty 200 tys. woluminów z biblioteki w Pergamonie. Niejasne są okoliczności upadku bibliotek aleksandryjskich. W 391 r. ambitny patriarcha Teofil sprowokował krwawe zamieszki antypogańskie, po stłumieniu których wykonując rozkaz cesarza Teodozjusza nakazał zburzyć świątynię Serapisa (Serapejon), w kompleksie której znajdowała się biblioteka. Autor relacji o tym wydarzeniu Sokrates Scholastyk, nie wspomina jednak o losie ksiąg. Inną wersję zawiera podanie, jakoby bibliotekę spalono w 642 r. na rozkaz kalifa Omara I, który miał powiedzieć: "Albo te księgi zawierają to samo co Koran, więc są niepotrzebne, albo coś innego, więc są szkodliwe". Obydwie wersje, sprzeczne zresztą ze sobą, są legendarne.


Latarnia morska na Faros
220px-Lighthouse_of_Alexandria_in_Changsha_China.jpg
220px-Lighthouse_of_Alexandria_in_Changsha_China.jpg (14.55 KiB) Przejrzano 29297 razy

to starożytna zbudowana ok. 280-279 p.n.e. na podstawie planów architekta Sostratosa i na polecenie Ptolemeusza I, ukończona podczas rządów jego syna Ptolemeusza II. Możliwe, że pomysłodawcą budowy latarni był sam Aleksander Macedoński. Ze względu na wielkość i wspaniałość architektonicznego ukształtowania uważano ją za jeden ze starożytnych cudów świata.

Kanał Sueski

kanal sueski.jpg
kanal sueski.jpg (15.93 KiB) Przejrzano 29297 razy

to wykopany w latach 1859-1869 kanał głębokowodny dla statków morskich, łączący Morze Śródziemne z Morzem Czerwonym. W południowej części trasa kanału przebiega przez Jezioro Krokodyli, Wielkie Jezioro Gorzkie i Małe Jezioro Gorzkie.

Całkowita długość kanału wynosi 162 km, szerokość - 160-200 m (po modernizacji - do około 300 m), dopuszczalne zanurzenie statków - 11,6 m (po modernizacji - do 23 m). Średnia przepustowość kanału wynosi 60 statków na dobę. W roku 2008 kanał przepłynęło 21415 statków. Średni czas przejścia statku przez kanał wynosi 15 h. Co 10 km wybudowano zatoki dla mijających się statków. Dzięki wybudowaniu Kanału Sueskiego skrócono trasę żeglugową z Londynu do Bombaju o około 7,5 tysiąca kilometrów.

Synaj, Góra Mojżesza
szczyt_gry_synaj_200073aca5.jpg
szczyt_gry_synaj_200073aca5.jpg (74.33 KiB) Przejrzano 29297 razy
- góra w Egipcie, w południowej części Półwyspu Synaj, w muhafazie Południowy Synaj. Wysokość 2285 m n.p.m. Jest to poszarpany nagi masyw z szaroczerwonego granitu.Tradycyjnie utożsamiana z biblijną górą Horeb i Synaj, gdzie, według Starego Testamentu, Bóg Jahwe przekazał Mojżeszowi kamienne tablice z dziesięciorgiem przykazań i zawarł przymierze z narodem izraelskim.

Góra ma wysokość 2285 m n.p.m. Znajduje się w pobliżu Góry Świętej Katarzyny, najwyższej na półwyspie Synaj (2637 m n.p.m.). Otoczona jest ze wszystkich stron szczytami o tej samej budowie geologicznej.Według Biblii w pobliżu góry Synaj (Horebu) Mojżeszowi ukazał się anioł Boga Jahwe w płonącym krzewie i polecił mu wyprowadzić Izraelitów niewolonych w Egipcie. Prawdopodobnie mniej więcej rok później do góry tej przybył wyzwolony już naród w Egipcie. Prawdopodobnie mniej więcej rok później do góry tej przybył wyzwolony już naród, obozował na równinie Wadi er-Raha u podnóża góry. Mojżesz wszedł wówczas na szczyt. Dziesięć Słów spośród ognia i obłoku. Mojżesz otrzymał także od Boga dalsze prawa. Kiedy zszedł z góry, przekazał te słowa i je spisał. Bóg zawarł przymierze z ludem. Później Mojżesz otrzymał polecenie wykonania dwóch kamiennych tablic i zaniósł je na górę Synaj, by został na nich wypisany Dekalog.

Zgodnie z lokalną tradycją beduińską, to na Górze Syna] Bóg dał swoje prawa Izraelowi. Jednakże wczesnochrześcijańska tradycja lokalizowała to wydarzenie na pobliskiej Górze Sirbal. To u jej podnóża w IV w. powstał Klasztor Świętej Katarzyny, który w VI w. przeniesiono pod Górę Świętej Katarzyny. Oparto się bowiem o informacje przekazane przez Józefa Flawiusza, jakoby Góra Świętej Katarzyny była najwyższym szczytem na Synaju. Chrześcijanie zaczęli identyfikować biblijną Górę Horeb z Górą Synaj dopiero począwszy od XV wieku. Według podróżnika Stephensa Góra Synaj
"pośród wszystkich oszałamiających dzieł natury, jak żadne inne miejsce nie pasowałoby lepiej do ukazania potęgi Wszechmocnego"

Istnieją dwa szlaki turystyczne na szczyt góry:

Dłuższy, łatwiejszy szlak, którym zdecydowana większość turystów wchodzi na szczyt, prowadzi krętą tzw. Wielbłądzią Ścieżką lub Ścieżką Paschy (Sikkat al-Basza), zaczynającą się około 50 m za murami klasztoru; początkowo wiedzie ona przez równinę Wadi al-Dajr; trasę można pokonać w ciągu 2-3 godzin (2/3 trasy również na wielbłądzie), po drodze zlokalizowane są prowadzone przez miejscowych beduinów budki z przekąskami. Za rozpadliną pod samym szczytem łączy się z drugą trasą, z tego miejsca pozostaje 750 stopni do szczytu. Na szczycie znajduje się murowana kamienna kapliczka koło jaskini, w której według Biblii Bóg kazał się ukryć Mojżeszowi i która służyła mu za schronienie w czasie jego 40-dniowym pobycie na górze. Kapliczka ta zbudowana została w 1934 roku na miejscu wcześniejszej, która powstała w V w. Istnieje tu również bardzo mały meczet.


Krótsza (trudniejsza przy wchodzeniu, dlatego większość turystów nią schodzą) to Sikkat Sajidna Musa (Ścieżka Pana Naszego Mojżesza lub Schody Pokutne). Składa się z 3750 stopni (niektóre mają nawet metr wysokości), jak głosi legenda, wykutymi w skale w VI w. przez mnicha jako pokutę za zbrodnię, której miał się dopuścić. W ciągu 1,5 godziny można zejść nimi do klasztoru. Szlak biegnie przez nieckę z 500-letnim (inne źródła mówią 1000-letnim) cyprysem, jest to małe zagłębienie w połowie ponad trzykilometrowej grani Synaju. Znajduje się tam Brama Eliasza, a 450 stopni niżej Brama Wiary, pod którą w XIX w. pielgrzymi błagali o darowanie im grzechów, zanim przepuszczono ich dalej. Zejście tym szlakiem wiedzie przez miejsca o interesującym krajobrazie oraz widokami na klasztor św. Katarzyny, przy którym kończy się trasa.

Co roku przez szczyt przewija się prawie 100 000 osób. Najczęściej są to nocno - poranne wycieczki na Górę Synaj, by podziwiać wschód słońca, organizowane przez biura turystyczne z oddalonego o ok. 100 km kurortu Szarm el-Szejk, a przewodnikami są miejscowi.

Re: Przewodnik po Egipcie

6
Egipska riwiera (wybrzeże) Morza Czerwonego to region turystyczny, składający się z ośrodków turystycznych, miast i miejscowości leżących na zachodnim brzegu Zatoki Akaba i wschodnim brzegu Zatoki Sueskiej na półwyspie Synaj oraz wzdłuż wschodniego kontynentalnego wybrzeża Egiptu, na południe od Zatoki Sueskiej. Położona jest na terenie trzech muhafaz: Synaj Południowy, Suez i Al-Bahr al-Ahmar . Panują tu korzystne warunki klimatyczne, kiedy przez cały rok świeci słońce (w najchłodniejszym miesiącu - lutym temperatura powietrza w dzień wynosi ok. 25 stopni C, a wody w morzu ok. 22 st. C, w najcieplejszym miesiącu - sierpniu - temperatura powietrza wynosi od 25 do 30 stopni C, a wody powyżej 25 st. C), jednak niska wilgotność powietrza (ok. 4%) pozwala na znoszenie takich temperatur. Opady deszczu należą tu do niezwykłej rzadkości, suche i ciepłe powietrze jest we wszystkich porach roku. Woda morska jest niezwykle czysta i przeźroczysta. Widoczność w morzu osiąga 20 m i można się w nim kąpać przez cały rok. Z tego powodu gospodarka turystyczno-sportowo-krajoznawcza działa tu przez cały rok. Przy Riwierze Morza Czerwonego spoczywa ponad 90 wraków statków, które sa atrakcją dla dzieci i dorosłych.

Egipska Riwiera znana jest z setek raf koralowych dostępnych zarówno dla początkującycch i doświadczonych nurków, jak również dla uprawiających snorkeling.
gt.jpg
gt.jpg (126.96 KiB) Przejrzano 29294 razy

Rafy te z przepiękną fauną i florą, są dostępne z brzegu oraz z łodzi; miejsca te są na ogół oznakowane bojami. Wysokie góry nad Zatoką Akabajowską schodzą 180 m w głąb morza. Zatoka Sueska jest natomiast stosunkowo płytka (10 m), ale również jest pełna raf koralowych, które ciągną się w pobliżu wybrzeża aż po dranice z Sudanem.

Szarm el-Szejk i Hurghada

egypt-sharm-el-sheikh.jpg
egypt-sharm-el-sheikh.jpg (23.84 KiB) Przejrzano 29294 razy
egipt-hurghada.jpg
egipt-hurghada.jpg (58.37 KiB) Przejrzano 29294 razy

posiadają bezpośrednie lotnicze połączenia czarterowe z Europą i Bliskim Wschodem oraz m.in. z polskimi miastami (Kraków,Warszawa,Wrocław, Katowice, Poznań, Szczecin). Nadmorskie kurorty są również bazą wypadową w głąb Egiptu (Kair, Giza, Luksor, Góra Synaj, Pustynia Wschodnia czy Abu Simbel) oraz zagranicznych (Ziemia Święta czy Petra w Jordanii). Największe z nich mają między sobą połączenia lotnicze i morskie, a inne autobusowe, w żadnym kurorcie nie brakuje taksówek wieloosobowe, które docierają niemal do wszystkich wybranych przez turystów miejsc kraju. Ze względu na polityczne znaczenie turystyki dla gospodarki kraju, wszyscy przybywający goście mają obowiązek wykupić miesięczną . Mogą to uczynić bezpośrednio na lotnisku Turyści przybywający bezpośrednią z zagranicy do Szarm el-Szejk (lub do miejscowości Taba Dahab lub Nuwajba) i chcą pozostać tylko w mieście lub w tych miejscowościach albo zwiedzić górę Synaj nie muszą jej posiadać, wystarczy bezpłatna pieczątka w paszporcie Only Sinai .
ODPOWIEDZ

Wróć do „Egipt ogólnie”

Kto jest online

Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 3 gości