Historia Wrocławia, jak powstał, ciekawostki, fakty

Historia notuje, że ziemie nad środkową, a później i górną Odrą, zajmowały plemiona lechickie już na setki lat przed narodzeniem Chrystusa. W okresie wczesnohistorycznym Wrocław wraz ze Śląskiem wchodził w skład zorganizowanego państwa Mieszka I.W następstwie małżeństw książąt śląskich z Niemkami, zaczynają przenikać na Śląsk z zachodu wpływy niemieckie, które zwłaszcza w okresie nasilenia kolonizacji, powodują poważne antagonizmy narodowościowe Polsko Niemieckie. Na prośbę króla polskiego Władysława Łokietka przybył do Wrocławia biskup krakowski Nankier Oksza,aby objąwszy biskupstwo wrocławskie, podtrzymywać tu żywioł polski. Biskup Nankier, opierając się na ubogiej ludności polskiej toczy zacięte walki z bogatymi patrycjuszami niemieckimi. Nawet zrzeczenie się przez Kazimierza Wielkiego w r. 1335 pretensji do Wrocławia na rzecz Czechów nie powstrzymuje od dalszej walki bohaterskiego biskupa, który posuwa się do rzucenia klątwy na króla czeskiego Jana Luksemburga. W końcu biskup Nankier ginie otruty przez Niemców. Wrocław dostaje się na przeciąg kilkuset lat pod panowanie Czechów, a później dopiero wraz z innymi ziemiami czeskimi pod panowanie Niemców. Jednak ludność polska, głównie po wsiach zachowała język i obyczaje polskie. Jednocześnie i Wrocław nie stracił kontaktów z macierzą. Jeszcze w XIX wieku było to miasto dwujęzyczne o wielkim procencie uświadomionych Polaków, zwłaszcza pośród rzemieślników i mniejszych kupców. We Wrocławiu przebywali kilkakrotnie Juliusz Słowacki i Fryderyk Chopin, a prawdopodobnie również Stanisław Staszic, Adam Mickiewicz i Aleksander Fredro. W drugiej połowie XIX w. wykładają na uniwersytecie wrocławskim filologię słowiańską Wojciech Cybulski i Władysław Nehring, a studiują tu: Adam Asnyk, Jan Kasprowicz, Stanisław Przybyszewski, Ignacy Chrzanowski i inni. W XX wieku, zwłaszcza po dojściu w Niemczech do władzy Hitlera, resztki polskości we wszelkich przejawach są we Wrocławiu tępione, jednak kilkaset rodzin polskich przetrwało i ten najcięższy okres i w 1945 roku powróciło wraz z Wrocławiem do macierzy. Najstarszą część miasta tworzą wyspy na lewym brzegu Odry, która posiadała niegdyś kilka odnóg, wypływających w okolicach dzisiejszego Ostrowia Tumskiego. Na wyspach tych (Ostrów Tumski, Ostrów Piaskowy, Bielarska, Leśna, Ogrodowa, Przystaniowa, Tamka) odnajdujemy ślady najdawniejszej osady słowiańskiej. Na Ostrowiu Tumskim, gdzie obecnie znajduje się pl. Katedralny, stał zamek piastowski, po którym pozostały dziś tylko ruiny kościółka św. Marcina. Wiele zabytków Wrocławia zawdzięcza swoje powstanie wojewodzie wrocławskiemu za czasów króla Bolesława Krzywoustego. Piotrowi Włastowi herbu Łabędź. Magnat ten, posiadający warowny zamek na lewym brzegu Starej Odry, we wsi zwanej później Ołbino (okolica dzisiejszej ul. Ołbińskiej), odznaczał się wielką hojnością, fundując na Śląsku według legendy 77 kościołów. We Wrocławiu za sprawą Piotra Własta powstały: klasztor św. Wincentego, kościół Najśw. Marii Panny na Piasku, i kościół św. Wojciecha. Podczas najazdu Tatarów w XIII wieku drewniane domy osady padły pastwą pożaru, jednak dzięki dogodnemu położeniu na skrzyżowaniu dróg handlowych Wacław szybko odbudowuje się i rozszerza miasto. Wkrótce powstało Stare Miasto, obwarowane fosami, połączonymi z rzeką Oławą. Kilkadziesiąt lat później, w następstwie stałego rozwoju miasta, wykopano nowe fosy, które częściowo zachowały się do czasów obecnych na dzisiejszym Podwalu Oławskim, Świdnickim i Mikołajskim. Stare fosy zostały
zasypane w XIX wieku. Ostatnia wojna i oblężenie Wrocławia w 1945 roku dokonały poważnego spustoszenia wśród zabytków, chociaż zniszczenie ich procentowe jest znacznie mniejsze w stosunku do zniszczenia domów mieszkalnych w mieście. Prawie całkowitemu zniszczeniu uległy kościoły i domy na starych wyspach wrocławskich. Nieco lepiej zachowało się Stare Miasto, zwłaszcza Rynek z ratuszem.

Wrocław po wojnie- jak się odradzał, historia, ciekawostki, opisy miejsc i dzielnic.

Wrocław od wieków stanowił bardzo poważne centrum gospodarcze, polityczne i kulturalne. Obejmując większy obszar od Warszawy, ok. 175 km2 (Warszawa — 125 km2), licząc ponad 600 tys. mieszkańców. Wrocław należał do największych miast pod względem powierzchni w Polsce. Miasto zostało zburzone w znacznej części podczas ostatniej wojny, zwłaszcza w nowszych dzielnicach: południowej i zachodniej na wskutek bezpośredniego oblężenia.Wrocław w tamtych czasach był miastem, którego ludność pracując w centrum, zamieszkiwała na odległych o kilka kilometrów przedmieściach. Najwcześniej zaludniły się parkowe przedmieścia Wrocławia — Karłowice, Sępolno z pobliskim Biskupinem, Zalesiem i Zaciszem. Później coraz bardziej zamieszkałe stały się willowe Krzyki, w następstwie dzielnice osiedla wojskowego, oraz osiedli pracowników: Fabryki Wagonów, Polskiego Radia, Poczt i Telegrafów, Zjednoczenia Energetycznego itd. Wrocław — wojewódzkie miasto Dolnego Śląska, zachowało, pomimo zniszczenia, charakter miasta przemysłowego. Znajdowały się tu wielkie zakłady przemysłowe, których pozostałości warto odwiedzić i dziś m. in. największa w Polsce Państwowa Fabryka Wagonów („Pafawag”), zatrudniająca około 5.000 robotników i sąsiadująca z nią Państwowa Fabryka Śrub „Archimedes”, Państwowa Fabryka Obrabiarek, pobliska jej Rafineria Metali Nieżelaznych, kilka browarów, wiele fabryk przemysłu konfekcyjno-odzieżowego, młyny i wielkie piekarnie jak np: „fabryka chleba”, oraz wiele małych fabryczek, mnóstwo większych warsztatów itd. Wszystkie te obiekty zostały odbudowane wielkim nakładem sił i kosztów po zniszczeniach wojennych i powojennej grabieży. Specjalny charakter nadawała i nadal nadaje miastu rzeka Odra, ze swoimi rozgałęzieniami, kanałami i fosami miejskimi, wyznaczając granice starszych dzielnic miasta. Nad Odrą i jej kanałami znajdowało się wiele zakładów przemysłowych, podczas gdy kanałami odbywała się regularna żegluga rzeczna. Porty miejskie po oczyszczeniu z wraków stały się punktami tranzytowymi, przede wszystkim dla statków, przewożących węgiel z Górnego Śląska do Szczecina. Pomimo zniszczeń odradziło się także centrum handlowe. Powstał największy w Polsce Powszechny Dom Towarowy — odbudowany kosztem kilkuset milionów złotych, dawny „Awag” ( dzisiejsza renoma, warto zobaczyć jak ten gmach dziś pięknie się prezentuje) inne domy towarowe, kilka spółdzielni, licznie odremontowane z gruzów gmachy własne i biura firm prywatnych. Okolica Rynku, ul. Świdnicka, ul. Ogrodowa i ul. Stalina — zaczęły znowu życiem jako główne arterie handlowe miasta. Życie kulturalne nie znalazło początkowo we Wrocławiu korzystnych warunków rozwoju, wskutek poważnego zniszczenia miasta. Nawet Wojewódzki Teatr Dolnośląski obrał swoją pierwszą siedzibę w Jeleniej Górze. Jednak z przeniesieniem do Wrocławia władz wojewódzkich z Legnicy, przeniósł się również i teatr, w międzyczasie upaństwowiono i otworzono tu nowe placówki: Teatr Popularny OKZZ i Teatr Lalki i Aktora dla dzieci.
Życiu kulturalnemu nadały ton również i uczelnie wyższe: Uniwersytet i Politechnika ze swoimi zakładami i klinikami, Wyższa Szkoła Handlowa oraz Wyższa Szkoła Sztuk Pięknych. Artyści plastycy urządzali we Wrocławiu często wystawy swych dzieł, a odbyte ogólnopolskie zjazdy dziennikarzy i literatów podkreśliły w pełni znaczenie tego miasta jako centrum kulturalnego Ziem Zachodnich. Władze konserwatorskie roztoczyły troskliwą opiekę nad zabytkami wrocławskimi, zabezpieczywszy je przed dalszym zniszczeniem, przystąpiły do odbudowy najważniejszych z nich. I kiedy tak popatrzymy na dzisiejszy Wrocław to aż ciężko uwierzyć jakie zmiany miały tu miejsce na przełomie lat. Ponadto wiele miejsc opisanych w tym artykule nadal się zachowały, a jeśli nie, to na pewno pozostały różne pozostałości, chociażby po fabrykach,które warto by zobaczyć. Może warto byłoby wybrać się na taką wycieczkę  np: śladami powojennego Wrocławia. 

Zobaczcie także koniecznie:

Opis wrocławskiego rynku, historia,nieznane fakty

Kamienice na Wrocławskim Rynku

Ukryte miejsca na świecie o których wiedzą nieliczni. Poznaj niepublikowane treści, dołączysz do nas?