1)

Na początek szlaki:

Podobnie jak na większości Wysp Kanaryjskich, po oddaleniu się od zabudowanych kurortów plażowych na południowym wschodzie Gran Canarii, znajdziesz zadziwiający krajobraz, który łączy jałowe wychodnie z chłodnymi lasami sosnowymi i zatopionymi kalderami z widokiem na ocean. Nie ma lepszego sposobu, aby odkryć tę krainę czarów na świeżym powietrzu, niż wziąć buty i wybrać się na spacer.

Gran Canaria

https://www.hellocanaryislands.com/

nie jest tak znanym celem wędrówek jak Teneryfa, jej rywalizująca z nią Wyspa Kanaryjska, ale posiada własną, fantastyczną sieć szlaków, które przecinają tę zróżnicowaną i górzystą wyspę. Poznaj swój apetyt, wypróbuj jedną z trzech najlepszych wędrówek.

Montaña del Viso

Start: Degollada de La Alde
Koniec: Aldea de San Nicolás
Długość: 10 km
Czas trwania: 4 godziny 30 minut

Trasa ta zaczyna się i kończy na trasie autobusu 38 między Puerto de Mogán i Aldea de San Nicolás, więc jeśli korzystasz z transportu publicznego, możesz się wybrać pomiędzy tymi dwoma miastami.

Wysiądź na przystanku Cruce de Tasartico na Degollada de La Aldea, odcinku drogi, który wije się w góry przez jałowy teren. Podążaj za drogowskazem Montaña del Viso; jest to dość mozolna, ale piękna wspinaczka na górę, otoczona coraz bardziej dramatycznymi widokami z ostrzejszych szczytów przez dolinę porośniętą słońcem. Na szczycie Viso znajduje się płaskowyż sosnowy, na którym można się zatrzymać i złapać oddech. Nagrodą dla Ciebie są skaliste, słoneczne pasma górskie w centrum Gran Canarii oraz widoki na Aldea de San Nicolás (znana jako La Aldea), gniazdującą w dolinie poniżej.

Trasa z Viso w dół w kierunku La Aldea prowadzi przez księżycowe pole lawy, na którym ziemia, po której się poruszasz, jest oznaczona żywymi plamami czerwieni, pomarańczy i zieleni, opowiadając wulkaniczną historię tej wyspy. Kiedy już dotrzesz do małego La Aldea, udaj się na ulice wokół kościoła San Nicolás de Tolentino, aby odpocząć z zasłużoną cerwezą.

Camino de Santiago

Start: Llanos de La Pez
Koniec: San Bartolomé de Tirajana
Długość: 10 km
Czas trwania: 3 godziny 45 minut

Trasa ta znana jest jako Camino de Santiago i jest jedną z historycznych tras Gran Canarii (autostrady królewskie); nadal możliwe jest przecięcie całej wyspy wzdłuż tych tras. Najlepszym zakładem na spacer może być opalanie się w uroczym miasteczku San Bartolomé de Tirajana, olśniewająco położonym nad doliną Tirajana, a następnie przejazd półgodzinną taksówką do bujnego lasu sosnowego Llanos de La Pez na początek trasy.

Znajdujesz się w samym centrum wyspy i nie trzeba długo wychodzić z cienia drzew w Ventana del Nublo, ogromnym naturalnym łuku skalnym, który zajmuje dramatyczne miejsce. Rozciąga się stąd widok na najwyższy szczyt wyspy, Pozo de las Nieves, oraz na niezwykłe godło wyspy, Roque Nublo, wulkaniczny monolit często otoczony chmurą, jak sugeruje jego nazwa.

Po kilku kilometrach, trasa łączy się z Paso de la Plata, starożytną brukowaną trasą rolniczą, która wieje stromo w dół krawędzi doliny, z pięknym widokiem na jałowy, sosnowy krajobraz otoczony górami i rozległe wąwozy. Po dotarciu do punktu widokowego Cruz Grande, jest to łagodniejsze, bardziej liściaste zejście wzdłuż ostatnich kilku kilometrów do San Bartolomé de Tirajana, znanego lokalnie jako Tunte.

Valle de Agaete

Start: Lomo de San Pedro
Koniec: Agaete
Długość: 10 km
Czas trwania: 4 godziny 30 minut

Dramatyczny spacer wzdłuż klifu wzdłuż Valle de Agaete Gran Canaria Natural and Active

Nadmorskie miasteczko Agaete stanowi dobrą bazę wypadową na północno-zachodnią część wyspy. Stamtąd można dojechać autobusem 102 w górę Valle de Agaete do miejscowości Lomo de San Pedro, gdzie zaczyna się spacer.

Jest to wyczerpująca wspinaczka na płaskowyż Era de Berbique, ale nagrody są ogromne: tutaj, na urodzajnej północy Gran Canarii, rozciągają się widoki na dramatyczne wąwozy i intensywnie uprawiane pola i tarasy. Na płaskowyżu można spojrzeć nie tylko w głąb lądu, ale także daleko poza Agaete, w głąb Oceanu Atlantyckiego, w głąb lądu.

2)

No dobrze a może preferujecie coś innego. Co powiecie na odkrywanie cudów natury La Palmy


Mieszkańcy La Palma lubią nazywać swoją wyspę "La Isla Bonita" (Wyspa Pretty), a już w momencie, gdy zobaczysz jej szczyty pokryte sosnami, zaczynasz widzieć dlaczego. Najbardziej wysunięta na północny zachód Wyspa Kanaryjska, mieszając bujne lasy deszczowe, dzikie wulkany, zielone góry i jałowe pustynne krajobrazy.

Ta wyspa to często inne miejsce na świecie, gdzie można znaleźć się przemierzając nieużytki z lawy, przechodząc przez wilgotne chmury na płaskowyżu lub jadąc przez nieoświetlone tunele wykute ze skał. La Palma jest tak odległa, jak w Hiszpanii - na pewno na jej najwyższym szczycie zobaczysz kilku piechurów, ale nie tłumy turystów, których można by znaleźć gdzie indziej; a może wodospad leśny lub:

Spędź poranek na zwiedzanie stolicy, Santa Cruz (niezapomniane renesansowe piękno), ale nie popełnij błędu - jesteś tutaj dla scenerii.

Roque de los Muchachos

Odwiedź najwyższy szczyt wyspy, Roque de los Muchachos, tuż na szczycie listy życzeń La Palma. Podróż w górę jest o połowę przyjemniejsza: wijecie się przez sosny i pomarańczowe zagajniki od czasu do czasu mijacie niepewne przejeżdżający autobus. W pewnym momencie, mniej więcej w połowie drogi na szczyt, punkt widokowy odsłania Santa Cruz rozwijający się poniżej - statek wycieczkowy w porcie, który wyglądał na ogromny, gdy minąłeś go pół godziny temu, jest teraz tylko statkiem zabawkowym pod tobą.

Widoki z góry są spektakularne, spokojne, lasy rywalizują ze skalistymi wychodniami i pionowymi kroplami. Równie pociągające są teleskopy obserwatorium astronomicznego na wyspie, które przypominają małe okrągłe statki kosmiczne rozsiane po szczycie. La Palma jest jednym z najważniejszych miejsc na świecie, do których można dostać się na stargazing, dzięki swojemu oddalonemu położeniu z dala od jaskrawych świateł miejskich. Obserwatorium można zwiedzać, dokonując rezerwacji przez Instituto de Astrofísica de Canarias (iac.es).

Zamień mokrą dżunglę Los Tiles na ogromną, upieczoną w słońcu przestrzeń Parque Nacional de la Caldera de Taburiente. Ta ogromna depresja ma szerokość 8 km, jest pokryta gęstym lasem sosnowym na Wyspach Kanaryjskich i otoczona ze wszystkich stron imponującymi murami skalnymi. Mirador de la Cumbrecita, wystający ponad kalderę, oferuje wspaniałe miejsce, z którego można się przenieść w cichy ogrom parku.

Wulkany paliwowe

Ulistniony park narodowy znajduje się z dala od Fuencaliente na południu, gdzie uderzający teren zalany odpadami wulkanicznymi opowiada historię o erupcjach w ciągu ostatniego stulecia. Wybierz się na krótki, ale zachwycający spacer wzdłuż krawędzi opuszczonego czarnego Volcán San Antonio z jego małego, interesującego centrum dla zwiedzających.

Naturalne Lanzarote

Gwiaździsty krajobraz wulkaniczny usiany białymi domami, rzeźbami i unikalnymi projektami architektonicznymi; wyspa Lanzarote może wydawać się jednym wielkim dziełem sztuki. Późny, rodzimy artysta César Manrique pozostawił nieuniknione wrażenie na tej dzikiej krainie, która nadal wyróżnia ją jako fascynujące miejsce.

Naturalne abstrakcyjne piękno rozciągające się na czarnych, zakręconych krajobrazach może nie być typową broszurą wakacyjną, ale jest coś satysfakcjonującego w pracy, aby docenić niecodzienną estetykę. A gdy już to zrobisz, zaczynasz widzieć wyspę nie tylko jako uderzająco piękną, ale także jako rozległą galerię na świeżym powietrzu.

To prawie tak, jakby wszyscy tutaj byli zainspirowani do tego, aby życie było po prostu trochę piękniejsze. Weźmy na przykład region produkcji wina na wyspie, La Geria - z winoroślą posadzoną wśród luźnych skał wulkanicznych, zielone liście zapewniają czyste rozpryski wibracji na monochromatycznym tle. Odwiedź okolicę na koniec całodziennej wycieczki z miejscowym przewodnikiem, wzywając do odwiedzenia najpiękniejszej topografii wysp, a następnie odwiedź idylliczną winnicę. Albo poświęć cały dzień na uprawę winogron i winogron na skoncentrowanym spacerze po La Geria. Nie zapomnij zabrać ze sobą aparatu fotograficznego na wypadek, gdybyś następnego dnia wspomnienia o bajecznym otoczeniu były nieco mgliste! Winnice są doskonale usytuowane, bez końca fotogeniczne i przywołują jak może wyglądać winnica na księżycu.

Porównania księżycowe są bardzo rozpowszechnione na Lanzarote i nigdy bardziej niż w Parque Nacional de Timanfaya. Stworzony przez erupcję wulkaniczną w 1730 roku, 51-kilometrowy park jest kalejdoskopem kraterów i jałowych szczytów w odcieniach ochry, ruin i głębokiej szarości. Jak większość atrakcji na wyspie, restauracja w parku została starannie stworzona, aby jak wtopić w eteryczne otoczenie. Został on zaprojektowany, jak wiele innych rzeczy, przez Césara Manrique, "ulubionego syna" wyspy i utalentowanego, wizjonerskiego architekta.

Cezar - obrońca wyspy

Urodzony w 1919 roku w Arrecife, Manrique był największym fanem wyspy, a w zamian mieszkańcy uwielbiają go do dziś. Po okresie studiów w USA, w latach 60. wrócił na Lanzarote i po tym, jak był świadkiem kurortów turystycznych w innych częściach Hiszpanii, natychmiast zaczął się martwić o architekturę Lanzaroteño według podobnego wzoru. We współpracy z samorządem lokalnym wywarł trwały wpływ na estetykę wyspy stworzoną przez człowieka. Całkowity brak wysokich hoteli? Tak, to był on. Czy to mundurki domów bielonych z zieloną czy niebieską stolarką? Ponownie wpływ Manrique'a.

Manrique był cenionym artystą i architektem, a współpraca z lokalnymi władzami nad przepisami budowlanymi była tylko jednym z elementów jego wielkiego planu dla Lanzarote. Słynął z tego, że kiedyś ogłaszał: "Dla mnie było to najpiękniejsze miejsce na ziemi i zdałem sobie sprawę, że gdyby ludzie widzieli je moimi oczami, myśleliby tak samo". W ten sposób zaczął tworzyć zdumiewającą kolekcję rzeźb i projektów architektonicznych, które nie tylko uniknęły marmurkowania krajobrazu, ale również wykorzystały go, połączyły się z nim i stały się częścią uroku wyspy i jej największych atrakcji.

Manrique must-sees

Aby zrozumieć Manrique i jego pracę, dobrym punktem wyjścia jest wizyta w Fundación César Manrique. Stworzony wokół zbioru starożytnych wulkanicznych pęcherzyków i tuneli, był to dom artysty przez dwie dekady, stając się galerią tuż przed jego śmiercią w 1992 roku. Tutaj można zobaczyć jego wspaniałą wizję w pracy - gładkie, bielone ściany i podłogi stanowią niezwykły kontrast w stosunku do skalistego płótna wulkanicznego, ale nic nie zostało wyburzone lub zmienione, aby ustąpić miejsca podziemnemu domowi. Przestrzeń bez wysiłku łączy w sobie dzieła Picassa, Sempere'a i oczywiście obrazy i rysunki samego Manrique'a, z rozległymi oknami z obrazkami przedstawiającymi naturalny krajobraz, który zainspirował jego prace.

Dzieło Manrique jest w dużej mierze uważane za Jameos del Agua, kolejny system podziemnych jaskiń, który przekształcił w salę koncertową. Centralną częścią jaskini jest kobaltowo-niebieskie jezioro, powstałe w czasie, gdy do jaskini wpadł pobliski Atlantyk.

Więcej tematów znajdziemy w głównej sekcji Wysp kanaryjskich

http://podroze-forum.pl/hiszpanskie-wyspy.html