To fascynujący widok, który od dawna zaskakiwał ekspertów, ale nowe badania rzucają wreszcie światło na najbardziej kłopotliwą zagadkę Wyspy Wielkanocnej.

W pobliżu odległej wyspy Pacyfiku znajduje się około 900 posągów lub moai, znanych miejscowym jako Rapa Nui. Większość z nich znajduje się na wybrzeżu i zostały zbudowane między 1200 a 1600 rokiem.

Więc dlaczego tam są i jak tam trafili?

Naukowcy z nowojorskiego Binghamton University sugerują, że zaginiona cywilizacja użyła kultowych posągów do sygnalizowania lokalizacji, w których dostępna była świeża woda.

Carl Lipo, antropolog, który przyglądał się, jak miejscowi ludzie Rapa Nui mogli przetrwać z tak ograniczonym dostępem do wody pitnej, poprowadził zespół, który przeprowadził badania terenowe wód podziemnych wokół wybrzeża.

Zastanawiał się, w jaki sposób, bez żadnych źródeł i strumieni i bardzo małych opadów, cywilizacja około 15 000-20 000 ludzi przeżyła?

Według badań, opublikowanych w "Hydrogeology Journal", musieli oni polegać na słonawych wodach podziemnych - które są bardziej słonawe niż świeża woda, ale nie są tak słone jak wody morskie.

"Dwa badania terenowe wskazują na liczne lokalizacje wody słonawej, ale pitnej wzdłuż linii brzegowej" - czytamy w raporcie.

"Chociaż przybrzeżne źródła wód podziemnych są złej jakości, były najwyraźniej wystarczające, aby wesprzeć ludność i pozwolić im zbudować wspaniałe posągi, z których słynie Wyspa Wielkanocna".